Met shows van Araki, Edward Weston en John Waters heeft de Franse hoofdstad ook buiten Parijs veel te bieden dit jaar
Fotografie neemt deze week Parijs over en het is moeilijk om de drang te weerstaan om op een trein over het Kanaal te springen om te zien wat je te wachten staat. De belangrijkste Foto van Parijs Het evenement in het Grand Palais is net zo levendig als gewoonlijk, met een groot aantal stands waar foto’s in alle denkbare vormen en maten worden tentoongesteld. Tegelijkertijd bieden de galerijen in Parijs een mix van tentoonstellingen, van blockbusters van grote namen tot kleinere spotlights op opkomende kunstenaars. Het is een goede week om te verdwalen in Parijs, een stad die degenen beloont die ontdekken.
Hier belicht AnOther zes niet te missen galerijtentoonstellingen die plaatsvinden tijdens Paris Photo 2025.
De belangrijkste fototentoonstelling in Parijs deze week is de enscenering door het EP van de krachtige modernistische fotograaf Edward Weston. Deze onthullende tentoonstelling concentreert zich op Westons transitie naar een meer modernistische esthetiek in het interbellum, waarin hij afstand nam van de pictorialisten (die hier ook te zien zijn). Of het nu naakten of paprika’s zijn, zijn beelden vertonen een verbazingwekkende mate van nauwkeurigheid, focus en helderheid. Weston had een ongeëvenaard vermogen om een bijna spirituele visie op de aard der dingen te combineren. Uiteindelijk demonstreert deze show de diversiteit van Westons instincten. Hij heeft de traditionele taken van de fotografie nooit opgegeven, maar heeft ze in plaats daarvan geperfectioneerd, door het modernistische credo in het medium te brengen dat ons helder naar de wereld zou laten kijken, om nieuwe vormen van betekenis te ontdekken.
In de Odéon-ruimte van Jean-Kenta Gauthier voelt een kleine maar bijzondere tentoonstelling van de Zwitserse kunstenaar Hannah Villiger (die tussen 1986 en 1997 in Parijs woonde) als een ontmoeting van een ontmoeting. Zijn vroege sculpturale werken waarin de vormen van twijgen worden onderzocht, vertegenwoordigen zijn gevoeligheid voor zijn omgeving tijdens zijn werk in Canada, terwijl de levendige en prachtig intieme aquarellen op vergelijkbare wijze de grenzen van het contact tussen de externe en interne wereld in twijfel trekken, waardoor het gevoel van individualiteit van de kunstenaar wordt bevrijd. In het Grand Palais presenteert de galerie ook de grootschalige polaroidvergrotingen van zijn lichaam, gemaakt door Villager tijdens zijn tentoonstelling in het Pompidou vorig jaar en een van de laatste werken die gemaakt werden vóór zijn dood op 45-jarige leeftijd.
In Shmorévaz, een voormalige schoenenwinkel op 7th, presenteert Rebekka Deubner een nieuw project dat het taboe-onderwerp van mannelijke anticonceptie aanpakt. Drie lange glazen lijsten, die doen denken aan kleedkamerspiegels, en houten kisten op de planken daarachter bevatten verschillende fragmenten uit Deubners werk. Er zijn ook twee video’s te zien, met daarin een interview met Deubners vriendin die vertelt over haar gedeelde ervaringen met haar vriend toen hij de verantwoordelijkheid voor voorbehoedmiddelen in hun relatie op zich nam, evenals scènes uit een centrum voor gezinsplanning in Marseille waar mannen hun eigen jockstraps en ringen maken tijdens doe-het-zelf-workshops. Door thema’s aan te snijden als genderrollen en relaties, mannelijkheid en het lichaam als een collectieve plaats van politieke expressie en activisme, lijkt Deubners veelzijdige en gevoelige project slechts het topje van een onderwerp dat in de toekomst nog veel meer onderzoek zal vergen.
De met beton beklede interieurs van de boekwinkel Saint Laurent’s Babylone vormen de perfecte achtergrond voor het ervaren van de stedelijke omgeving van Antony Cairns. De curatie van Anthony Vaccarello omvat een mix van de productie van de Britse kunstenaar, van werken gemaakt op ponskaarten voor computers en e-readers tot zijn videowerken opgenomen met een Pixelvision-videocamera uit de jaren 80. Cairns geeft verouderde technologieën iets van een elektrische schok, waardoor een unieke visie op de stad ontstaat die zowel nostalgisch als futuristisch is. De t-shirts die te koop zijn, zijn speciaal ontworpen voor de show en in het Grand Palais kun je ook Cairns-calotypes vinden die zijn gedrukt op Japans gampi-papier, waarbij traditie en moderniteit met een verbluffend effect worden gecombineerd.
Boven in Galerie Hussenot, gepresenteerd naast Reena Spaulings’ groepstentoonstelling The Family Gun, is dit merkwaardige Giovanni Akque show. Voor zijn collage van 21 puistjes identificeerde hij Pier Paolo PasoliniHaar ‘vriendjes’ in haar films vergrootten hun puistjes en fotografeerden ze opnieuw. Ze lijken opvallend veel op tepels en hebben een juweelachtige kwaliteit. Fetisjisme sluipt ook door in zijn bijna eerbiedige montages van Liz Taylor’s haar en voeten (hij noemde de tumultueuze film Boom! uit 1968, waarin ze de hoofdrol speelde, eerder ‘perfect’). Zijn beelden uit 1998, waarin vloertegels, tafelpoten en de binnenkant van vriesladen en gootsteenkastjes worden gedocumenteerd, zijn banaal en pretentieloos, maar vertegenwoordigen ook het heldere, scherpe standpunt van de kunstenaar. Het is tenslotte de onvoorspelbaarheid van Waters die hem zo onnavolgbaar maakt.
Het zou onbeleefd zijn om de stad te verlaten zonder getuige te zijn geweest van de 1000 polaroids Noboyushi Araki liggend op de rotonde van het Musée Guimet. Ze zijn onlangs aan het museum geschonken door de Franse verzamelaar Stéphane André, en de duizelingwekkende tentoonstelling is opgevat als een knipoog naar zijn atelier waar ze voorheen waren gehuisvest. Geboren uit spontaniteit en obsessie distilleren deze kleine haiku de paradox van het moment, een vergelijking met iets eeuwigs en tegelijkertijd vluchtigs. De installatie is geladen met lust, verlies, kwetsbaarheid en theatrale intensiteit, en laat je tijdens de reis naar huis nadenken over deze vraag: wat blijft er over als het beeld vervaagt?
Foto van Parijs het duurt tot 16 november.
