Een glimp van Jeremy Brooksgehaakte vazen, en je zou bijna denken dat ze met vinylkoord zijn geknoopt. Deze speelse, kleurrijke en zorgvuldig vervaardigde stukken zijn eigenlijk gemaakt van porselein. Zijn werken zijn ook bedrieglijk klein, meestal ongeveer vijf centimeter breed, wat het proces van het letterlijk aan elkaar naaien van dunne stukken klei des te indrukwekkender maakt.
Momenteel woonachtig in Conway, South Carolina, waar hij assistent-professor keramiek is aan de Coastal Carolina University, heeft Brooks de afgelopen jaren geëxperimenteerd met de textuur van klei. Hoewel we het verharde medium misschien als fragiel en rigide beschouwen, daagt de kunstenaar de grenzen van zijn flexibiliteit uit.
“Een deel van mijn onderzoek richtte zich op een unieke mix van kleimaterialen die elasticiteit bezitten in plaats van plasticiteit die traditioneel wordt aangetroffen in gewone kleirecepten”, zegt hij in een verklaring. “Om het duidelijk te zeggen: het gedraagt zich meer als rubber dan als klei en stolt zeer snel zodra de componenten zijn gemeten en gemengd.”
Brooks begint met het extruderen van lange spoelen in verschillende kleuren, waarbij hij de media soms zelfs tot flinterdunne vellen rolt. In tegenstelling tot greenware, klei die uitgehard maar nog niet gebakken is, is het materiaal zeer flexibel en elastisch. “Een spoel gemaakt van deze klei kan gemakkelijk tot een stevige knoop worden vastgebonden”, zegt hij. “Deze methode kan worden gebruikt om verschillende stukken samen te voegen, of de klei kan worden gehaakt, gebreid of gevlochten in meer dynamische vormen.”
Veel van Brooks’ schepen zijn uitbundige kleuruitingen, terwijl andere aardser en houtgestookt zijn. Alsof ze van zacht materiaal zijn gemaakt, lijken de vazen te knijpen en te buigen, wat de levendige verwijzing naar vezels nog eens onderstreept.
Het werk van Brooks is te zien naast Steven Young Lee en Michel Veliquette tot 31 december om Duane Reed-galerij in Sint-Louis. Ontdek meer over de kunstenaar website EN Instagram.
