Bzieke Nighy is single. Hij heeft nooit een zelfhulpboek gelezen, was niet van plan acteur te worden en werd kort doof nadat hij toiletpapier in zijn oren had gestopt om in slaap te vallen. Hij heeft luiken in zijn slaapkamer, geen gordijnen, maar hij heeft geen idee hoe laat hij wakker wordt. Als je hem uitnodigt voor een diner, zal hij je wat exfoliërende producten brengen, maar nodig hem niet uit, want hij komt niet. Hij is goed in het maken van vla, maar hij kookt niet omdat hij alleen woont “en dat zou te triest zijn”.
De in Surrey geboren acteur staat zowel bekend om zijn kleding als om zijn unieke vermogen om een rol op zich te nemen terwijl hij herkenbaar zichzelf blijft. Maar na een carrière van bijna 50 jaar speelt Nighy eindelijk zichzelf. In een nieuwe podcast genaamd Ill-advised speelt de 75-jarige een stervende oom, die advies en zijn diepste geheimen uitdeelt aan luisteraars van Italië tot Mongolië tot Schotland. De acteur beschrijft het als een “toevluchtsoord voor de onhandige en onhandige”. Maar het wordt stilaan de cultpodcast van het jaar. In de meest recente aflevering dreigde Nighy zelfs merchandise te produceren.
De vragen die Nighy vorige maand lanceerde, variëren van hoe je kunt vermijden om naar feestjes te gaan tot “Waarom vindt mijn paard me niet leuk?” Zijn advies is altijd gemoedelijk, genereus en onzeker, met een scheutje van zijn kenmerkende zelfspot. Elke aflevering begint met verschillende redenen waarom je niet zou moeten luisteren naar een woord dat hij zegt.
Bellers komen voor advies – zijn sybaritische remedie tegen slapeloosheid met een broodje Marmite, twee soorten cake en een goed boek is iets van alle leeftijden – maar de meesten blijven voor de degressieve levensverhalen. Hoe hij het huis verliet dankzij een album van Bob Dylan, en tientallen jaren later in het bezit kwam van Dylans mondharmonica (de enige andere persoon die er een bezit is Carla Bruni, die er blijkbaar “nog steeds ruzie” over heeft met Nicolas Sarkozy). Of hoe zijn pogingen om Marmite de set op te smokkelen ervoor zorgden dat hij tweemaal bij de douane op Heathrow stopte. Of de oorsprong van zijn karakteristieke rusteloosheid – een mengeling van nervositeit en het verdoezelen van het feit dat hij niet kan acteren – die er ooit toe leidde dat hij door acteur Donald Sinden werd uitgekozen omdat hij de eerste persoon ooit was die met benen acteerde. Zijn advies is meeslepend en degressief, maar altijd snijdend. En er wordt vermoed dat zijn liefde voor Marmite heeft bijgedragen aan zijn enige status.
Podcasts van beroemdheden zijn niets nieuws. Integendeel. Zelfs Tom Hanks, de beroemdste beroemdheid van Hollywood, verscheen dit jaar op drie afzonderlijke podcasts. Of ze nu gast zijn of gastheer zijn, ze zijn een andere vereiste geworden voor het celebrity-feest, waardoor beroemdheden meer controle krijgen omdat ze de context kunnen beheren.
Het is een manier om het verhaal onder controle te houden, zegt Ben Kerr, CEO van Cold Glass Productions, die Dish maakt, de foodpodcast gepresenteerd door Nicholas Grimshaw en Angela Hartnett, met interviews met onder meer Natalie Portman en Florence Pugh. “De beste podcasts van beroemdheden en beroemdheden plaatsen je in een intieme ruimte en geven je het gevoel dat je deel uitmaakt van iets groters”, zegt hij. De opkomst van streaming betekent dat “we die geweldige momenten missen van samenkomen voor de tv” met “gelijkgestemde mensen”.
Neem Stanley Tucci, die tijdens de pandemie het internet schokte met zijn negroni-recepten, of het succes van Fashion Neurosis met Bella Freud, waarin de achterkleindochter van Sigmund Freud intieme verhalen ontketent tussen beroemde mensen terwijl ze op de bank liggen – of, uiteraard, Celebrity Traitors. “Als je naar de meest succesvolle shows kijkt, zijn het niet altijd de beroemde mensen die we leuk vinden”, zegt hij. “Zij zijn degenen met een gevoel voor plezier, de eerlijke mensen en degenen met een persoonlijkheid, wat in het geval van Bill die is van een stijlvolle man met een vreemde autoriteit.”
Wat betreft de vraag waarom sommige landen dat wel en andere niet doen: “Het is een kwestie van zelfselectie”, zegt Kerr. “Maar het gaat ook om het bieden van de juiste lens om mensen aan te trekken.” Het helpt dat dit Nighy is, een man die verrassend anti-drugs is, maar graag ‘fuck you’ zegt in de microfoon. Acteur Johnny Flynn, die samen met Nighy speelde in de verfilming van Emma uit 2020, beschrijft hem niet alleen als “een van de beste mensen die ik ooit heb ontmoet” maar ook als “diepgeworteld eerlijk en vriendelijk”. Hij zegt tegen de Guardian: “Hij herinnert iedereen die werkt eraan waar het leven werkelijk om draait.”
“We leven in een tijdperk waarin mensen zich nooit meer alleen voelen, met meer veranderingen dan ooit, zowel op het gebied van levensstijl als technologie”, zegt Kerr. “We zijn op zoek naar gezelschap, we willen tijd doorbrengen met onze vrienden, en een goede podcast kan je dat gevoel geven.”
De authenticiteit van het medium geeft je het gevoel dat hij rechtstreeks tot je spreekt, ook al is het een eenrichtingsrelatie, het auditieve equivalent van met hem in een warm bad gaan. Zoals Flynn concludeert: “Bill is de oom van iedereen binnen vijf minuten nadat hij hem heeft ontmoet.”
De levensregels van Bill Nighy
-
Houd halsbanden lang. Wijde kragen maken hem “ongemakkelijk” en broeken met een lage taille zijn “verontrustend”;
-
De bril wordt gebruikt om zich achter te verstoppen. Vermijd gekleurde specificaties. Zijn bril met zwart montuur is Cutler en Gross;
-
Elke man zou een donkerblauw pak moeten hebben…
-
…en Levi’s 501s – “wees gewoon niet te strak – doe niet raar”;
-
De minimumleeftijd om een tatoeage te krijgen moet 12 jaar zijn;
-
Geen enkele man mag ondergoed dragen en er nooit aan denken dat hij zonder sokken komt te zitten;
-
De woorden “drinken”, “nat” en “gecoat” zouden allemaal verboden moeten worden.
