Een Oekraïense boer die soldaat is geworden in de Donbass heeft een boodschap voor Donald Trump terwijl de Amerikaanse president probeert een vredesakkoord tussen Kiev en Moskou te bewerkstelligen.
Anatolii, 59, zei: “Als iemand een stuk van jouw territorium zou innemen, wat zou je dan zeggen? Hetzelfde geldt voor ons.”
Zoals veel Oekraïners bood de militair zich toen vrijwillig aan om zich bij een territoriale verdedigingseenheid aan te sluiten Rusland lanceerde bijna vier jaar geleden zijn grootschalige oorlog.
Sindsdien vecht hij, maar hij heeft de mogelijkheid om volgend jaar te stoppen zodra hij 60 wordt.
Omdat hij vanwege zijn gewicht niet langer kogelvrije vesten kan dragen, werkt Anatolii nu verder van de frontlinie, in een kleine werkplaats aan de rand van de stad Kramatorsk, waar hij helpt bij het repareren en verbeteren van de prestaties van drones, een cruciaal wapen op het slagveld.
‘Ik wil dat deze oorlog eindelijk eindigt’, zei hij. “Ik wil naar huis, naar mijn familie, naar mijn land.”
Maar niet tegen elke prijs.
Hij en andere soldaten van de 107e Brigade van de Oekraïense Territoriale Defensiekrachten bekijken de pogingen van Trump om over een vredesakkoord te onderhandelen met argwaan.
Gebruik de Chrome-browser voor een toegankelijkere videospeler
Vredesakkoord: Rusland “niet in de stemming om compromissen te sluiten”
Een aanvankelijk voorstel voorzag dat de Oekraïense regering Donetsk en Loehansk, de twee regio’s die deel uitmaken van de Donbas, aan Rusland zou afstaan.
Dit omvat grote delen van het grondgebied die nog steeds onder de controle van Oekraïne staan, en waarvoor duizenden Oekraïense soldaten het leven hebben verloren bij het verdedigen ervan.
“Ik heb er een negatief gevoel bij”, zei Anatolii, verwijzend naar het voorstel.
“Veel mensen zijn al verliefd geworden op dit land… Hoe kunnen we ons land weggeven? Het zou zijn alsof iemand naar mijn huis zou komen en zou zeggen: ‘Geef mij een stukje van je huis.'”
Hij voegde er echter aan toe: “Ik begrijp het, we hebben niets om van te herstellen. Misschien met wat politieke middelen …
“Ik wil niet dat er nog meer mensen vallen en dat er nog meer mensen sterven. Ik wil dat politici op de een of andere manier tot overeenstemming komen.”
Op korte afstand van de werkplaats bevindt zich een verborgen bommenfabriek waar andere soldaten van dezelfde eenheid zich op een ander soort oorlogsinspanning concentreren.
Omringd door 3D-geprinte gadgets, metalen kogellagers en plastic explosieven, maken ze geïmproviseerde bommen, waaronder landmijnen en apparaten die op drones voor eenrichtingsaanvallen kunnen worden gemonteerd en op doelen kunnen exploderen.
Vadym, 41, is verantwoordelijk voor de productielijn.
Sindsdien vecht hij De Russische president Vladimir Poetin viel in 2014 voor het eerst Oost-Oekraïne aan.
Vadym
Op de vraag of hij zich moe voelde, zei hij: ‘We zijn altijd moe, we hebben als zodanig geen motivatie, maar er is de wetenschap dat de vijand zal blijven komen totdat we hem tegenhouden. Als we stoppen met vechten, zullen onze kinderen en kleinkinderen vechten. Dit houdt ons op de been.’
Vadym is ook tegen het simpelweg overdragen van Oekraïens grondgebied aan Rusland.
“Als we nu de grenzen opgeven, de Donbas opgeven, wat dan?” zei hij.
“Elk land kan zich tot een ander land wenden en zeggen: dit is ons land. Laten we coördineren, zaken doen en blijven leven zoals voorheen. Dit is vanuit mijn standpunt niet normaal.”
Gebruik de Chrome-browser voor een toegankelijkere videospeler
Oekraïense president zegt: ‘Iedereen moet aan deze kant van de vrede staan’
De stad Kramatorsk getuigt van de bereidheid van Oekraïne om te vechten en stevig in Oekraïense handen te blijven, zelfs nu de Russische oorlog steeds dichterbij komt.
Netten strekten zich als een tunnel uit langs de hoofdweg die naar de stad leidde om voertuigen te beschermen tegen de dreiging van kleine dodelijke drones.
Er worden ook rollen prikkeldraad aangelegd in de velden rond de buitenwijken van Kramatorsk, samen met andere vestingwerken zoals hopen aarde en driehoekige stukken beton.
Veel burgers bleven hier achter, evenals in de nabijgelegen stad Slovjansk, zelfs toen andere historische locaties zoals Mariupol, Bakhmut en Avdiivka vielen.
Toch is de prijs die moet worden betaald voor het leven in een oorlogsgebied duidelijk.
Straatverkopers hebben zondag puin en gebroken glas weggeveegd nadat een Russische raket zaterdagavond op een centrale markt in Kramatorsk was neergestort.
Sommigen, zoals de 60-jarige Ella, hebben er zelfs voor gekozen om ondanks het bloedbad te heropenen.
“Het is eng. We moeten de kost verdienen. Ik heb mijn moeder, ik moet voor haar zorgen, mijn kinderen helpen. Dus we doen wat we moeten doen”, zei ze.
Zijn volwassen kinderen wonen in Kiev en willen dat hij vertrekt, maar Kramatorsk is zijn thuis.
“We leven nu al vier jaar zo. We zijn er zo aan gewend. Er vliegt een drone over en we blijven werken”, zei hij.
Gebruik de Chrome-browser voor een toegankelijkere videospeler
Is Groot-Brittannië klaar om een oorlog te voeren?
Toen haar werd gevraagd hoe ze zich voelde over wat de oorlog met haar stad had gedaan, trilde Ella’s stem en veegde ze de tranen uit haar ogen.
“We houden alles binnen, maar het doet nog steeds pijn. Het is eng en pijnlijk. Ik wil gewoon dat de dingen zijn zoals ze waren. We willen niet dat hier iets verandert”, zei ze.
Over wat ze zou doen als een toekomstige vredesovereenkomst Oekraïne zou dwingen het gebied af te staan, zei Ella: “Dat is een moeilijke vraag… ik zou niet blijven. Ik zou vertrekken.”
Productie door veiligheids- en defensieproducent Katy Scholes, de Oekraïense producer Azad Safarov, cameraman Mostyn Pryce
