Arc Raiders is een draw-shooter van Embark Studios, dus een spel waarbij je op een kaart vol met andere spelers staat en zoveel mogelijk schiet en plundert voordat je ontsnapt. Dit is mijn eerste echte poging tot het genre en het is uitstekend. Het heeft vloeiende, slechts af en toe omslachtige gevechten, een degelijk ontwerp dat de hersenen precies goed krabt en robotvijanden die echt angst aanjagen. En het bevredigt mijn constante behoefte om door mijn inventaris en door elke lade te snuffelen.
Maar ik moet mijn hoofd erbij houden: het speler-tegen-speler-element van Arc Raider betekent dat ik op elk moment door een kwaadaardige rivaal om mijn kostbare lading kan worden overspoeld. En ook de kennis waarmee dit spel is gemaakt de hulp van generatieve kunstmatige intelligentie door de stemacteurs schaam ik me een beetje voor hoeveel ik ervan geniet. Ik speel elk spel schaapachtig over mijn schouder (en die van mijn personage) kijkend voor het geval iemand in het spel mijn gewilde project afpakt, of iemand in het echte leven mijn deur intrapt om mij een hypocriet te noemen.
Het wordt steeds moeilijker om kunstmatige intelligentie in het dagelijks leven te vermijden. Arc Raiders is mijn schuldige genoegen geworden. Daarin speel je als een plunderaar in het post-apocalyptische Italië, die ondergronds leeft maar regelmatig naar de oppervlakte gaat om voorraden te zoeken, nadat een enorme ecologische gebeurtenis de menselijke beschaving heeft vernietigd en kort daarna vreemde autonome robots verschijnen om het met littekens bedekte landschap te doorzoeken. Deze ARC’s kunnen boven hun hoofd vliegen, over de grond rollen of over buitengewone afstanden springen op vier mechanische poten. Elk is uniek sterfelijk.
Je bent jammerlijk ontoereikend in een gevecht tegen de meeste vijanden van Arc Raiders, wat betekent dat je moet rondrennen om ze te ontwijken, geluiden moet maken om ze af te leiden, of als team moet aanvallen, hetzij met het team waarmee je in de rij staat, hetzij met andere spelers die je moet overtuigen om met je mee te chatten. Dit alles staat allemaal in dienst van de enige echte god van het spel: buit, die je nodig hebt om alles te doen, van het repareren van je wapens tot het maken van medische benodigdheden en het trainen van je huisdierhaan zodat hij items voor je kan halen aan de oppervlakte. En je kunt alleen behouden waarmee je bent ontsnapt, dus als je midden in het spel sterft of een lift of metro niet kunt bereiken voordat de tijd om is, zal alles verloren zijn.
Hoewel mijn eerste paar rondes van Arc Raiders extreem moeilijk en bestraffend waren (in mijn derde playthrough vond ik verschillende stukken zeldzame buit en werd meedogenloos gedood door een team dat helemaal in het rood gekleed was), zorgde Embark ervoor dat je snel vooruitgang kunt boeken. Je kunt de mobiliteit, het uithoudingsvermogen en de stealth van je raider verbeteren elke keer dat je een level omhoog gaat, en je kunt ervaring opdoen door rondes te spelen en met succes te minen. Je kunt dingen recyclen tot materialen om je wapens en schild te upgraden, of snuisterijen verkopen aan handelaren voor extra geld waarmee je betere uitrusting kunt kopen. Zelfs na een slechte ronde krijg je nog steeds ergens.
Na elke succesvolle trekking wil ik meteen teruggaan voor meer. Ik wil meer uitdagingen van dichtbij, onbedoelde explosies en angstaanjagende races door verwoeste steden. Ik wil meer krachttermen in de chat gooien, zodat andere teams weten dat ik er middenin zit, ik loop langs een andere speler die opblaast Mille Miglia van Vanessa Carlton via de microfoon liet ik nog een half dozijn mensen het liftluik binnen voordat ik op het laatste moment op de knop drukte om de deur te sluiten.
Arc Raiders is niet alleen leuk om te spelen. Het is een echte dosis serotonine.
