Fintech-bedrijf Mercury heeft onlangs enkele gegevens vrijgegeven die mij deden glimlachen. Hij classificeerde de de vijf beste coffeeshops die oprichters empoweren in San Francisco op basis van daadwerkelijke transactiegegevens: Sightglass, CoffeeShop, Equator, Saint Frank, Ritual. Ik heb Octolane gebouwd met mijn medeoprichter, Rafi, van elk van hen.
Maar dit is wat de gegevens niet laten zien: de investeringstermijn van $ 500.000 die ik onderhandelde met een cortado in Cafe Réveille. De deal van $ 800.000 die ik sloot terwijl ik naast een afgestudeerde student zat die zich voorbereidde op zijn eindexamen. De drie klanten die vrienden werden, daarna supporters en daarna onze grootste supporters, allemaal omdat we elkaar eerst ontmoetten bij de koffie, niet op Zoom.
Toen ik op de middelbare school zat, maakte ik ’s nachts kantoren schoon, lege kantoren met ergonomische stoelen, sta-bureaus en die motiverende posters over ‘innovatie’. Ondertussen ben ik bezig met het bouwen van een NAAR DE een bedrijf dat miljoenen waard is vanaf een gammele tafel in een koffieshop, en op de een of andere manier voelt dat reëler, eerlijker dan welk hoekkantoor dan ook ooit zou kunnen hebben.
Gedistribueerde kantoren zijn niet dood, ze zijn alleen verplaatst naar coffeeshops.
Ik word hier in San Francisco om vijf uur ’s ochtends wakker, omdat die drie uur voordat de stad verhuist, van mij zijn. Ik bekijk wat onze AI-modellen van de ene op de andere dag hebben geleerd. Ik schrijf. Ik denk. Dan ga ik naar de bar die past bij mijn energie die dag.
Saint Frank als ik me moet concentreren, omdat het stiller en intiemer is. Brillen wanneer ik ze wil productief zoemende energie om mij heen. Equator wanneer ik iemand voor de eerste keer ontmoet en ik wil dat diegene zich op zijn gemak voelt en niet geïntimideerd wordt.
Rafi, mijn mede-oprichter en CTO, is internationaal verhuisd om dit samen met mij op te bouwen. Vanuit het ene continent verzorgt een van onze engineers de voorkant, vanuit het andere continent de ander de achterkant. Dus waarom zou ik $8.000 per maand betalen voor een kantoor in SoMa (de wijk ten zuiden van Market Street) als ik $200 per maand aan lattes kan uitgeven en de hele stad San Francisco als werkruimte heb?
Wat ik in het openbaar heb leren bouwen (letterlijk)
De serendipiteitsfactor is reëel. Vorige maand was ik een bijzonder vervelend, snel technisch probleem aan het debuggen, in een poging onze AI aanbiedingen in Gmail te laten detecteren zonder valse positieven. Ik mompelde tegen mezelf (ja, ik ben die man) toen iemand aan de volgende tafel naar voren leunde: “Ben je bezig met je LLM-beoordeling?” Het blijkt dat hij een AI-onderzoeker is bij Anthropic. Twintig minuten later adopteerde ik een compleet nieuwe aanpak die ons foutenpercentage halveerde.
In een vergaderruimte kun je het niet organiseren.
Praktische wijsheid. Houd het scherm voldoende zichtbaar zodat interessant werk nieuwsgierige mensen aantrekt, maar zorg er wel voor dat er geen gevoelige klantgegevens worden doorgegeven. De goede plek is het tonen van de code of gebruikersinterface van het product die technisch genoeg is om gesprekken met de juiste mensen op gang te brengen en algemeen genoeg om de privacy te beschermen.
Beleggers zijn ook maar mensen. Die investering van $500.000 waar ik het over had? Het gebeurde omdat ik om 15.00 uur in Réveille was, en hij ook. Wij waren de enige twee mensen daar. We praatten en hij leerde meer over waar ik aan werkte. Ik liet hem ons product zien: geen kaartspel, geen demo, alleen het echte, werkende ding dat een echt probleem oplost. Hij zag mij werken, slijpen, bouwen. De termsheet arriveerde de volgende dag.
Later vertelde hij me: ‘Ik heb geïnvesteerd omdat je bereid bent anders te zijn en de moed hebt om op te vallen.’ Wat hij niet zei, maar ik weet dat het belangrijk is: andere oprichters hadden hem al verteld over de man die altijd in Réveille is, met zijn laptop open, aan het bouwen. En toen hij die dag vertrok, was ik er nog.
Middernachtse oprichterscafés zijn nu een realiteit: nachtelijke overnames van coffeeshops waar oprichters en ingenieurs samenkomen om gratis cafeïne op te bouwen, te netwerken en in te slaan, en grote AI-bedrijven leunen hierop aan. Cursor heeft ‘Café Cursor’-pop-ups georganiseerd in San Francisco, New York, Stanford en zelfs Guadalajara, waarbij hij een dag lang cafés overnam, gratis koffie uitdeelde en felbegeerde sleutelhangers, gadgets in de vorm van Tab-toetsenbordtoets (een knipoog naar de toetsaanslag die AI-suggesties van de cursor accepteert).
Anthropic hield een week lang een ‘Claude Café’-pop-up in West Village in New York City, die meer dan 5.000 mensen trok, waarbij hun ‘denkende’ hoeden zo viraal gingen dat mensen beweerden het hele land door te zijn gevlogen alleen maar om er een te bemachtigen.
Dit zijn geen permanente cafés, het zijn tijdelijke ervaringen. Maar dat is precies het punt. Ze erkennen wat we al weten: het beste werk van AI gebeurt in liminale ruimtes. Niet echt werk, niet echt sociaal. Ergens daar tussenin. Dit is waar de bewaker naar beneden komt: je gooit niet, je praat alleen maar. En de persoon naast u die de fout oplost, vermeldt misschien terloops de oplossing waar u al een week aan vastzit.
En het gaat dieper dan bedrijfsactivaties. Er is een oprichter in het Mission District van San Francisco die na middernacht letterlijk zijn huis als bar opende. Alleen voor oprichters. Geen toeristen, geen bijeenkomsten, alleen maar mensen die bouwen. Ik ben er twee keer geweest. Beide keren vertrok ik met ideeën die ik nergens anders had kunnen vinden.
Het enige AI-bedrijf dat daadwerkelijk een permanente bar heeft geopend? Verbijstering, in Seoul. Maar zij begrijpen het ook! Ze plaatsten een podcaststudio en een enkele computer waarop hun zoekmachine draaide in de kelder. De coffeeshop is niet het product. De gemeenschap is.
Praktische realiteit (waarom romantiek je maar zo ver brengt)
Dit is wat ze je niet vertellen over het leven in coffeeshops:
Je hebt minimaal drie zetels nodig. Eén voor diep werk (stil en consistent Wi-Fi, je kent de stopcontactsituatie). Eén voor vergaderingen (goede akoestiek, professionele sfeer, niet te luid). Eén voor als de eerste twee vol zijn of als je gewoon wisselgeld nodig hebt.
Over hoofdtelefoons met ruisonderdrukking valt niet te onderhandelen. Maar het punt is: ik gebruik ze niet de hele tijd. Soms wil ik omgevingsgeluiden, gesprekken, de espressomachine horen. Het herinnert me eraan dat ik iets aan het bouwen ben voor echte mensen, niet alleen maar AI-modellen of pitchdecks.
Je brandsnelheid is belangrijk. Elke dollar telt. Een kantoor in San Francisco kost minimaal $ 5.000 tot $ 10.000. Het is een maand van optochten. Dat is een ingenieur. Dat zijn meer dan 100 pogingen om klanten te werven. Dus ja, ik neem de cappuccino van $ 5.
Tijd-van-dag-strategie is alles. Ik heb het in kaart gebracht.
- Vroege ochtend: Saint Frank of thuis (uitgebreid werk, modelbeoordeling, schrijven)
- 8.00 tot 12.00 uur: Kijkglas of Equator (klantoproepen, teamsynchronisaties)
- Tussen 12.00 en 15.00 uur: vermijd de chaos van de lunch, loop naar vergaderingen of zoek een rustigere plek
- 15.00 tot 18.00 uur: Ritueel of CoffeeShop (energie opdoen, ideaal voor creatief werk)
- Na 18.00 uur: Meestal thuis, maar in de middernachtbar als ik de oprichtersenergie nodig heb
Wat het bouwen vanuit coffeeshops mij heeft geleerd over kunstmatige intelligentie
Er is hier een parallel die mij blijft opvallen: AI werkt het beste als er context is. Elke ingenieur hier is gebouwd op het idee dat AI de hele context van uw communicatie moet begrijpen, en niet alleen geïsoleerde datapunten.
Coffeeshops geven mij context. Ik zie hoe mensen daadwerkelijk werken. Ik hoor waar de oprichters mee worstelen. Ik voel de energie als iemand een deal sluit of de deflatie als de financiering mislukt. Dat haal je niet uit een dashboard of uit een gesprek met een gebruiker. Je moet erbij zijn, erin, het ervaren.
Als ik om 9 uur ’s ochtends op de technische spoedeisende hulp van Saint Frank ben en naar de wijzerplaat van de barista in de espresso kijk, denk ik aan patronen. Over hoe mensen en machines leren door herhaling, door feedback, door context. De beste tips die ik schreef kwamen uit bars. De beste functies die we hebben gebouwd, komen voort uit problemen. Ik heb iemand horen klagen over nog twee tafels.
Het diepere inzicht is dat door in isolatie te bouwen, je op de verkeerde dingen optimaliseert. Je optimaliseert voor elegantie, voor technische schoonheid, voor wat indruk maakt op andere ingenieurs. Door in het openbaar te bouwen, letterlijk omringd door uw gebruikers, blijft u gegrond in wat er echt toe doet: Lost dit een echt probleem op voor een echt persoon?
Bouwen vanuit coffeeshops houdt mij eerlijk. Ik kan me niet verschuilen achter de prestatie van “oprichter die op kantoor werkt”. Ik kan niet doen alsof ik productief ben als ik dat niet ben. Als ik geblokkeerd ben, word ik in het openbaar geblokkeerd. Als ik bouw, bouw ik waar mensen de chaos, de fouten, de realiteit kunnen zien.
We proberen Salesforce te vervangen door Octolane. Hij is agressief en heeft misschien waanvoorstellingen. Maar ik zal je dit vertellen: ik schop hem liever uit een bar in de Mission, omringd door andere even waanvoorstellingen en even toegewijde oprichters, dan uit een steriel kantoor waar iedereen doet alsof hij het begrijpt.
Hoe je het daadwerkelijk kunt laten werken
Als u overweegt het kantoor te verlaten, zou ik willen dat iemand mij dit had verteld:
Breng uw energie in kaart in uw ruimtes. Kies geen bar alleen omdat deze dichtbij is. Ontdek welk werk je het beste doet en waar. Ik schrijf beter op rustigere plekken. Ik verkoop beter in energieruimtes. Ik codeer het beste met matig omgevingsgeluid.
Word ergens een vaste klant. Niet overal, ergens. Een plek waar ze je bestelling kennen, waar je je eigen tafel hebt, waar je deel uitmaakt van het ecosysteem. Voor mij is het Réveille. Die consistentie is belangrijk als al het andere chaos is.
Respecteer de ruimte. Koop elke twee of drie uur iets. Tip goed. Monopoliseer geen tafels tijdens de spitsuren. De coffeeshop is niet je vrije kantoor, het is een bedrijf dat je droom subsidieert. Eer hem.
Bouw relaties op, niet alleen netwerken. Die antropogene ingenieur? We zijn nu vrienden. De investeerder? We hebben elke paar weken koffie. De andere oprichters? We sms’en elkaar als we ergens heen gaan. Het werkt alleen als je echt aanwezig bent, echt menselijk bent en echt relaties opbouwt.
Weet wanneer je naar huis moet. Soms heb je stilte nodig. Soms heb je privacy nodig. Soms moet u een oproep beantwoorden die niet in het openbaar kan gebeuren. Forceer het niet. De coffeeshop is een hulpmiddel, geen religie.
De lancering komt eraan
Ik lanceer ons product waarschijnlijk vanuit een bar. Misschien Saint Frank, misschien Réveille, misschien die middernachtkoffie in de Mission. Mijn team zal over het hele land verspreid zijn, slapend in sommige tijdzones, werkend in andere. En op de een of andere manier zullen we het redden.
Omdat het beste werk niet op kantoor gebeurt. Het gebeurt waar het leven gebeurt. Waar de koffie sterk is, is de wifi redelijk betrouwbaar en heeft de persoon naast je misschien het inzicht dat alles verandert.
Uit gegevens van Mercury blijkt dat de vijf grootste coffeeshops de oprichters in San Francisco voeden. Wat hij niet liet zien, was waarom. Het is niet de koffie. Het is niet eens wifi.
Het herinnert ons eraan dat je geen toestemming nodig hebt om iets geweldigs te bouwen. Je hebt alleen geloof, een laptop en een tafel nodig.
Tot ziens aan de bar.
