THet record van twaalf nominaties bij de Game Awards van dit jaar overtrof Guillaume Broche’s stoutste dromen toen hij Clair Obscur: Expedition 33 begon te schrijven als een persoonlijk project terwijl hij bij Ubisoft werkte.
Voordat er meer dan 2 miljoen exemplaren van het verhalende rollenspel werden verkocht “een unieke wereld, uitdagende gevechten en fantastisch schrijven” het was een technische demo genaamd We Lost. Het waren Broche’s risicovolle karakter en enkele hoopvolle berichten op Reddit die de gamewereld van Lumiere en zijn strijd tegen de Painter creëerden.
“Ik deed ongeveer acht uur per dag na het werk en sliep een paar jaar helemaal niet”, zegt Broche. En terwijl hij wordt bijgestaan door Tom Guillermin voor de programmering en Francoise Meurisse als producer, zullen de volgende leden van de opkomende studio – Lorien Testard, hoofdcomponist en Jennifer Svedberg-Yen, hoofdschrijver – alleen bij toeval naar Clair Obscur komen, via sociale media.
Testard, destijds een gitaarleraar die nog nooit muziek commercieel had gecomponeerd of uitgebracht, werd door Broche ontdekt op SoundCloud. “We hielden van dezelfde filosofie in games”, zegt Testard, die muziek schreef die was geïnspireerd op zijn favoriete titels. Op dezelfde manier vond Broche zijn artistiek directeur, Nicholas Maxson-Francombe, via de persoonlijke werken die hij op ArtStation publiceerde. “We zijn allemaal zeer betrokken bij onze vakgebieden”, zegt Svedberg-Yen, die zegt dat dit het team bij elkaar bracht. “Als je Nicolas over kunst hoort praten of Lorien over muziek hoort, is dat iets dat onze geest en onze dagen vult.”
Svedberg-Yen kwam daarentegen uit de financiële wereld. Hij zag Broche’s Reddit-post en deed auditie om niet alleen enkele van de prototypische personages van Clair Obscur te schrijven, maar ook uit te spreken, namelijk Maelle en Lune. Ondanks een grote liefde voor videogames, het vertellen van verhalen en een jeugd vol romans, had Svedberg-Yen het niet als een carrièremogelijkheid beschouwd. “Het is nooit bij me opgekomen. Zoals het gezegde luidt: voor Aziatische ouders zijn het artsen, advocaten of financiën.”
Met een rudimentair team samengesteld onder de vlag van een nieuwe studio, Sandfall Interactive, startten ze We Lost opnieuw op als Clair Obscur. Het was daar dat een wereld vorm kreeg en zijn onmiskenbare karakter kreeg Belle Époque-setting. “Er is een specificiteit”, zegt Svedberg-Yens. “Ik denk dat de visie verwatert als je te veel mensen probeert aan te trekken.”
“Het is niet bedoeld als Franse propaganda”, grapt Broche, sprekend over de zeer Gallische esthetiek van het spel. De personages schreeuwen Verdoemenis EN shiter zijn extreem enge hoeden en mimespelers, niet alleen omdat het grappig is, zegt hij, maar omdat het voortkomt uit een verlangen om iets ‘oprecht en authentiek’ te maken.
Hetzelfde geldt voor het verhaal. Het verhaal van Clair Obscur brengt het spel vooruit, en als hoofdschrijver zegt Svedberg-Yen dat alles ‘een basis en een basis van waarheid’ heeft.
“In die zin zijn we allemaal beginnende schrijvers en game-ontwikkelaars… en dus weten we instinctief hoe we moeten schrijven wat instinctief van binnenuit komt. En voor veel personages in die specifieke situaties moet je je om ze te schrijven echt verdiepen in de delen van mijn leven die resoneren met de situatie waarin ze zich bevinden.”
Volgens Svedberg-Yen werd een gesprek dat Broche met zijn moeder had, centraal in het emotionele gewicht van het verhaal. Toen hij haar vroeg wat het ergste zou zijn dat zou kunnen gebeuren, antwoordde haar moeder door te zeggen dat dit het verlies van haar kinderen zou zijn. “Het verhaal gaat over veel trauma”, zegt ze, en dat schrijfproces was vaak een eng proces. “Als mensen je niet mogen, vinden ze je niet leuk.” Broche gelooft dat dit vermogen om kwetsbaar te zijn en een communicatieve omgeving te creëren, heeft bijgedragen aan het succes van het spel.
Ondanks de bezorgdheid in de industrie over de opkomst van kunstmatige intelligentie bij de ontwikkeling van games, maakt het Sandfall-team zich geen zorgen, vooral Testard niet, die de orkestpartituur van de game componeerde op basis van de verhalende beats van de game en het gelijknamige concept van clair obscur (of clair-obscur), of de interactie van licht en duisternis. “Muziek is de taal van de ziel”, zegt hij. In feite heeft de evolutie van technologie zoals Unreal Engine 4 en later 5, waar de game vandaag de dag op draait, een groot deel van de game mogelijk gemaakt. “Meer games zullen in 3D zijn, omdat we nu veel tools hebben”, zegt Broche, die het budget van zijn game beschrijft als “aan de onderkant van AA.”
Het Sandfall-team was overweldigd door hun succes. De Franse president Emmanuel Macron prees de wedstrijd als “een schitterend voorbeeld van Franse durf”. Geen van hen had verwacht dat de Clair Obscur-ervaring zo diep zou resoneren met zoveel mensen. “Ik heb veel oprechte berichten ontvangen van spelers die op de een of andere manier verlies hebben ervaren en die vonden dat het verhaal hen hielp om met hun verdriet om te gaan of hun relatie met verdriet te veranderen”, zegt Svedberg-Yen.
“Wat echt interessant is, is dat ik heel veel berichten heb gekregen van creatieven, schrijvers, aspirant-schrijvers die zich creatief uitgeput voelden of gewoon het gevoel hadden dat ze wilden stoppen, maar toen inspireerde de game hen om opnieuw te beginnen en begonnen ze weer hun eigen kunst te maken en te beginnen met schrijven.”
