Ruim dertig jaar later is de waarheid onthuld over waarom de gedoemde SAS Bravo Two Zero-patrouille tijdens de Eerste Golfoorlog weinig kans maakte tegen de troepen van Saddam Hoessein.
De waarheid achter het meest iconische oorlogsverhaal van de afgelopen halve eeuw is eindelijk onthuld, tientallen jaren nadat de legende van Bravo Two Zero SAS de wereld schokte. wereld. Daarin vocht een team van acht Special Forces-soldaten tegen honderden Iraakse troepen achter de vijandelijke linies nadat hun gedoemde missie tegen dictator Saddam Hoessein was mislukt.
Bij de operatie van 1991 om de Scud-raketten van Saddam vóór de Eerste Golfoorlog te vernietigen waren acht hoogopgeleide operators betrokken, van wie er drie omkwamen en vier gevangen werden genomen. Slechts één, Chris Ryan, ontsnapte en patrouilleerde onder erbarmelijke omstandigheden in het gebied Syriëwaar hij het overleefde om het verhaal te vertellen tijdens de langste ontsnapping en ontsnapping van de moderne tijd. Nu heeft SAS-veteraan Robert Craft, 68, onthuld hoe de operatie tot stand kwam na een besluit van de Amerikaanse generaal “Storming” Norman Schwarzkopf.
De waarheid is dat twee andere SAS-eenheden van acht man tegelijk met Brave Two Zero achter de vijandelijke linies werden gestuurd. Een 14-jarige SAS-soldaat, na een decennium in het Parachute Regiment te hebben doorgebracht, sloot Mr Craft zich aan bij een zusterpatrouille van Bravo Two Zero, genaamd Bravo One Eight. Een andere Bravo One Nine-patrouille werd ook diep de Iraakse woestijn in gestuurd en alle drie waren daar om de Scud-raketlocaties van Saddam op te sporen en te vernietigen.
Scud-raketten waren door de Sovjet-Unie gemaakte mobiele raketten die destijds dodelijk konden zijn, en de experts van de Iraakse dictator Saddam Hoessein hadden ze extra bereik gegeven. De heer Craft zegt dat de Amerikaanse generaal verantwoordelijk is voor de Irak De invasie – genaamd Operatie Desert Storm – kreeg de mogelijkheid om twee mobiele SAS-squadrons van meer dan 100 man te sturen, maar ze dachten dat deze niet nodig zouden zijn.
Meneer Craft vertelde de Spiegel “De waarheid is dat die patrouilles nooit hadden mogen plaatsvinden. Generaal Schwarzkopf voerde het bevel en kreeg van de Britse directeur van de Special Forces te horen dat Groot-Brittannië twee hele squadrons kon sturen, A- en D-squadrons. Deze werden met voertuigen vervoerd en de squadrons moesten vóór het begin van de luchtoorlog naar binnen gaan. Dit zou hebben betekend dat ze daar zouden zijn geweest, in het gebied waar de Scuds waren en ze hadden kunnen tegenhouden voordat ze konden worden afgevuurd, maar Schwarzkopf accepteerde het niet.” Hij zei Norman bestormen. dat ze dan volledige luchtoverwicht zouden hebben en geen reden zagen om twee squadrons te sturen.
Het idee achter de aanval op de Scud-locaties in de Iraakse woestijn was om te voorkomen dat Saddam de raketten zou lanceren Israël zodra de oorlog uitbrak. Als Israël zou worden getroffen, zou het kunnen reageren, wat andere Arabische landen in het bloedige conflict zou kunnen betrekken.
Maar het was algemeen bekend dat Schwarzkopf geloofde dat de luchtsuperioriteit van de coalitie de noodzaak van speciale troepen teniet deed. Amerika leidde een coalitie van 42 landen, waaronder Groot-Brittannië, om het leger van Saddam aan te vallen tijdens Operatie Desert Storm, nadat Irak buurland Koeweit was binnengevallen. De taak was om te voorkomen dat Saddam zich op Israël zou richten en het land in de strijd zou betrekken, waarbij de coalitie de oorlog graag tot Irak wilde beperken.
Robert Craft voegde hieraan toe: “Het verzoek om de squadrons te sturen was niet eerder goedgekeurd. Schwarzkopf zag het nut niet in, omdat hij dacht dat hij overwicht in de lucht had, dus het was niet nodig om mensen op de grond te hebben. De luchtoorlog begon, en wat er toen gebeurde, was dat de dingen slecht gingen.” weer en bewolking zodat de satellieten de Scuds niet konden oppikken, en toen vuurden ze er een of twee op Israël af.
“Dus kreeg B Squadron, dat een reserve Squadron was, te horen dat hij drie patrouilles het gebied in moest sturen voordat er anderen zouden binnenkomen. De operatie bestond erin dat ze per helikopter zouden worden gedropt, dat ze de belangrijkste aanvoerroutes zouden monitoren, en dan zouden ze het vliegtuig erbij halen om te doen wat ze gingen doen zodra de squadrons het gebied binnenkwamen, en die drie patrouilles zouden vertrekken.
“Dus we hadden twee Chinooks en een paar Land Rovers tussen drie patrouilles, en daarom waren twee patrouilles voetpatrouilles en één patrouille voertuigachtig. Ik zat in Bravo One Eight, als sloopauto. Een van de doelstellingen was om wat glasvezel langs de Scud-route te verbranden. Dus dat ging ik doen.”
Scud-raketten zijn tactische ballistische wapens die door de Sovjet-Unie tijdens de Koude Oorlog zijn ontwikkeld en op grote schaal naar tweede- en derdewereldlanden worden geëxporteerd. Officieel waren de Russische namen van deze raketten R-11, daarna R-17 en later R-300, hoewel er varianten bestaan. Ten tijde van de Eerste Golfoorlog hadden de technische teams van Saddam ze aangepast om hun bereik uit te breiden, zodat ze Israël konden bereiken.
Het voordeel dat ze hadden was dat ze snel door de woestijn konden worden vervoerd om detectie te voorkomen, en het volgen ervan bleek moeilijk. Craft vervolgde: “We vlogen naar binnen, en de piloot sprak met ons en vertelde ons dat het erg vlak was. We verlieten een deel van een negen, en toen gingen we naar ons afzetpunt, en het was te vlak. Er waren geen golfplaten om ons in te verstoppen. Dus parkeerde hij, en toen stapten ik, de patrouillecommandant en een andere man uit de helikopter, en we keken, en we konden de hoofdweg 30 of 25 kilometer verderop zien, en we konden zien dat deze te vlak was.
“Dus stopten we de operatie en gingen terug. En toen, na drie of vier dagen in het basiskamp, kreeg ik een voertuig, en toen ging ik terug om D Squadron te ondersteunen, als vervanger op het slagveld. Bravo Two Zero was al verdwenen en het was moeilijk om terug te keren naar de basis, want weet je, het zijn allemaal onze kameraden. Ik herinner me dat ik met de commandant sprak en hij zei: ‘Waar moeten we beginnen met zoeken?’ Had je niet verwacht dat je mij zou komen zoeken, omdat je het risico zou moeten nemen om met een beperkt aantal vliegtuigen naar het onbekende te vliegen?
‘Ik zei dat iedereen in die operatie wilde gaan. Dat is het motto: ‘wie durft, wint. Maar het zou waarschijnlijk niet zijn gebeurd als Schwarzkopf naar de directeur van de Britse Special Forces had geluisterd. Als hij vanaf het begin de volledige squadrons had gestuurd. Ze zouden veel meer steun hebben gekregen. Ze werden allemaal door voertuigen vervoerd, toch? We hadden maar twee voertuigen. helikopters die ze op dezelfde locatie landden. Er kwamen twee nullen uit de helikopters en de rest is geschiedenis.
Toen hem werd gevraagd waarom hij het boek Bravo One Eight niet had geschreven, glimlachte hij en antwoordde: “Ik ben nooit ontdekt. En niemand wil het lezen, toch?” Maar zijn geheime oorlog tegen het leger van Saddam eindigde niet met de mislukte Bravo One Eight-missie. Dagen later sloot hij zich aan bij SAS D Squadron voor een aanval op een Scud-installatie ergens in de woestijn.
“Die aanval leidde tot een van de grootste contacten die ik had”, herinnert hij zich. ‘Het was een negen uur durend vuurgevecht. We vonden een Scud-raket en hielden die vast, waarna we er vervolgens rond bleven cirkelen. ’s Nachts slaagden we erin een F-15 in te schakelen om het terrein af te maken.’
Een van de missies was het gevangen nemen van een belangrijke Iraakse gevangene, zodat de militaire inlichtingendienst erachter kon komen wat Saddam van plan was met de Scud-teams en het SAS-team een inval deed in een wachttoren. De heer Craft vervolgde: “Dus we hebben ’s nachts daadwerkelijk ingebroken in een toren in hetzelfde gebied, in hetzelfde gebied, een van de wachttorens. Het was avond en de Iraakse soldaten waren allemaal in dit gebouw met hun hoofd naar beneden. We maakten ze wakker, bonkten op de deur en een van onze jongens sprak Arabisch.
“Ze begonnen hun wapens te bewapenen, dus we hadden een gevecht en ze werden allemaal gedood. Na het vuurgevecht pikten we een gevangene op en ik noemde hem korporaal Rode Sokken. Toen we hem uit het gebouw brachten, had hij geen sokken. We brachten hem naar de basis voor ondervraging, maar ik had medelijden met hem. Ten slotte gaf ik hem een paar van mijn gloednieuwe Millets-sokken, die rood waren.
“Hij had de radio-opname nog bij zich, dus de ondervragers vertaalden het allemaal uit het Arabisch en dat was nogal een coup omdat er veel informatie in stond. Het was leuk om een gevangene te hebben. Niemand had informatie over Bravo Two Zero, maar we hielden ze in de gaten. Maar we wisten niet precies waar ze waren, omdat we niet konden weten waar de anderen waren voor het geval we zouden worden opgepakt voor ondervragingsdoeleinden.
‘En de rest is in alle boeken gezegd. Maar ik heb er nooit over gesproken waarom we als eerste naar binnen gingen en hoe Schwarzkopf niet luisterde naar onze bevelvoerende officieren over hoe ze de SAS moesten gebruiken.’
