Franse mariene archeologen hebben voor de kust van Bretagne een kolossale muur uit het stenen tijdperk ontdekt en geloven dat dit de echte inspiratie zou kunnen zijn achter een legendarische gezonken stad.
De structuur, daten rond 5000 voor Christus werd het ontdekt voor de kust van het Île de Sein, aan de westkant van Frankrijk.
De ontdekking inspireerde een lokale mythe vergelijkbaar met het beroemde verhaal van Atlantis de BBC.
Met een lengte van 120 meter is het de grootste onderwaterconstructie die ooit in het land is gevonden.
Deskundigen denken dat het een enorme visfuik of beschermende dijk was, gebouwd door een vroege kustgemeenschap.
Toen de muur voor het eerst werd gebouwd, zou de muur tussen eb en vloed aan de kust blijven.
Meer informatie in wetenschappelijk nieuws
Maar vandaag de dag ligt het negen meter onder water, omdat de stijgende zeeën het land hebben opgeslokt en het eiland dramatisch hebben doen krimpen.
De muur is twintig meter breed en twee meter hoog – een monsterlijk bouwwerk voor de vroege mens.
De duikers vonden grote granieten monolieten die met regelmatige tussenruimten in twee nette lijnen uitstaken.
Deze gigantische stenen werden waarschijnlijk eerst direct op het gesteente geplaatst, voordat de muur eromheen werd gebouwd met platen en kleinere rotsen.
Als de theorie van de visfuiken correct is, zouden de monolieten ooit een soort houten net hebben ondersteund om vis te vangen tijdens het opkomende tij.
Met een gewicht van 3.300 ton zou het project een grote, georganiseerde gemeenschap vereisen die samenwerkte.
Archeoloog Yvan Pailler zei: “Het werd gebouwd door een zeer gestructureerde jager-verzamelaarsmaatschappij, van een type dat sedentair werd als de middelen het toelieten. Of het werd gebouwd door een van de neolithische bevolkingsgroepen die hier rond 5000 voor Christus arriveerden.”
De staande stenen lijken op de beroemde Bretonse menhirs, maar zijn ouder.
Pailler gelooft dat culturen uit het stenen tijdperk hun steenbewerkingsvaardigheden hebben doorgegeven aan generaties en golven van kolonisten.
De ontdekking begon toen geoloog Yves Fouquet een verdachte lijn opmerkte op moderne radarkaarten van de zeebodem.
“Net buiten Sein zag ik een lijn van 120 meter lang een onderwatervallei blokkeren. Dat kon niet natuurlijk zijn”, vertelde hij aan Le Monde.
Archeologen hebben eerst de site verkend zomer 2022 maar ik moest terug winternadat de algen zijn afgestorven, om de muur goed in kaart te brengen.
In het internationale nautische tijdschrift Archeologieonderzoekers suggereren dat sites als deze Bretonse legendes over verzonken steden kunnen hebben aangewakkerd.
Eén zo’n verhaal, de verloren stad Ys, zou zich een paar kilometer verderop bevinden, in de baai van Douarnenez.
Het document stelt: “Het verlaten van een gebied dat is ontwikkeld door een zeer gestructureerde samenleving zal waarschijnlijk diep geworteld zijn in de herinneringen van mensen.”
“Het onder water komen als gevolg van de snelle stijging van de zeespiegel, gevolgd door het verlaten van visfaciliteiten, beschermingswerken en woongebieden, moet een blijvende indruk hebben achtergelaten.”
En het is niet de enige ‘Atlantis’ die de krantenkoppen haalt.
Een adembenemend spektakel echte leven Er is ook een verzonken stad in Atlantis-stijl gevonden onder het Issyk Kul-meer in het oosten van Kirgizië.
Het uitgestrekte meer, het achtste diepste Aarde – verbergt een middeleeuwse nederzetting vol schatten.
Onder water ontdekten onderzoekers een necropolis, gebouwen van gebakken baksteen en opmerkelijke keramische artefacten.
Tijdens de Middeleeuwen diende het meer als stopplaats op de Zijderoute voor handelaren die tussen Oost en West reisden.
Wetenschappers ontdekten delen van de verzonken stad in vier gebieden op een diepte van één tot vier meter.
De ruïnes bevinden zich in het Toru-Aygyr-complex nabij de noordwestelijke punt van het meer.
In één gebied hebben experts verbrande bakstenen constructies blootgelegd, waaronder een met daarin een molensteen die ooit werd gebruikt om graan te malen.
Er waren ook tekenen van een groot openbaar gebouw, wellicht een moskee of een badhuis.
Eén onderzoeker zei: „De locatie die we bestuderen was een stad of een groot handelscentrum in een belangrijk deel van de Zijderoute.”
De Russian Geographical Society voegde hieraan toe: “Dit alles bevestigt dat hier ooit een oude stad heeft gestaan.”
De nederzetting werd in de 15e eeuw verwoest door een sterke aardbeving, waardoor deze onder water viel.
Er wordt aangenomen dat de lokale bevolking het gebied heeft verlaten voordat de ramp plaatsvond.
Eeuwen later vestigden nomadische groepen zich aan de kusten, waar vandaag de dag nog steeds kleine dorpjes bestaan.
In het tweede gebied is een moslimbegraafplaats uit de 13e-14e eeuw geïdentificeerd.
Lichamen werden begraven met het gezicht naar het noorden gericht, met hun hoofd richting Mekka.
Wetenschappers hebben twee skeletten gevonden – een man en een vrouw – en zijn nog steeds bezig met het analyseren van de overblijfselen.
De derde zone vertoonde tekenen van latere uitbreiding, inclusief nieuwe gebouwen en eerdere begraafplaatsen.
In de vierde ontdekten onderzoekers ronde en rechthoekige lemen bakstenen structuren gelaagd met oude grond.
Er circuleren nog steeds theorieën over de vraag of Atlantis werkelijk heeft bestaan, maar ontdekkingen als deze houden het debat levend.
En nu heeft Groot-Brittannië zijn eigen concurrent.
Deskundigen denken dat ze het Atlantis van Yorkshire hebben gevonden, 650 jaar nadat het door de zee werd verzwolgen.
Na tientallen jaren zoeken is het metselwerk van de verloren havenstad Ravenser Odd eindelijk gevonden.
De stad lag ooit aan de monding van de monding van de Humber, vol met schepen, markten en magazijnen.
Wetenschappers hebben lang geloofd dat de ruïnes anderhalve kilometer uit de kust liggen, maar nieuwe sonarscans laten zien dat ze veel dichter bij de moderne kust liggen.
Rotsen en metselwerk een paar meter onder het oppervlak worden nu bestudeerd als potentiële overblijfselen van de haven.
Historicus Phil Mathison, die 25 jaar lang naar de verloren stad zocht, zei: “Dit zou een buitengewone ontdekking zijn.”
“In zijn tijd was Ravenser Odd een belangrijke zeehaven… maar binnen vijftig jaar was dat niet meer het geval. De zee had gegeven en de zee had weggenomen.”
‘Als ik het na zo lang daadwerkelijk vind, is mijn levenswerk voltooid. Ik sta er versteld van.’
Professor Dan Parsons zei tegen de zon: “Het zou op één lijn kunnen staan met Pompeii. Dit is het Atlantis van Yorkshire.”
“Het is fascinerend, opwindend en opwindend: de exacte locatie van deze middeleeuwse stad is nooit precies vastgesteld.”
“We hopen dat we de fundamenten van de stad, de haven en de zeewering, de voetafdruk ervan, kunnen vinden.”
“Als we succesvol zijn, zal de Volgende In deze fase zullen duikers afdalen.”
Dr. Steve Simmons voegde eraan toe: “Dit zou een belangrijke ontdekking zijn.”
‘Eind deze maand zouden we moeten weten of we het hebben gevonden.’
Ravenser Odd, opgericht in 1235, bloeide ooit op Spurn Head, een landtong die uitsteekt in de Noordzee.
Shakespeare noemde het zelfs in Richard II en Henry VI.
Maar in 1346 was tweederde ervan al verdwenen als gevolg van erosie en stormen.
Een catastrofale overstroming aan de oostkust in januari 1362 verzwolg de rest.
