De taak van een kop is om de aandacht te vestigen op het onderliggende artikel. Maar als een kop de aandacht op zichzelf vestigt, lijkt dat net zo verkeerd als een carnavalsblaffer die voorbijgangers vervloekt.
De New York Timesdie nog steeds tot de belangrijkste kranten ter wereld behoort, heeft in 2025 veel verhalen gepubliceerd met die schurkachtige carnavalsblaffersfeer. “Waarom schreeuwt iemand dit tegen mij?” het zou een natuurlijke reactie zijn op titels als “Hebben vrouwen de werkvloer verpest?” Welke NU werd eerder deze maand uitgevoerd en inspireerde a apoplectische reactie dit dwong de uitgevers om het te veranderen in iets beters “Het liberale feminisme heeft de werkvloer geruïneerdAangezien deze controversiële kop een van de vele fouten is die snel worden gecorrigeerd door de Paper of Record van dit jaar, is er misschien iets anders aan de hand dat buiten de aandacht van de avant-garde gaat.
Dit is niets nieuws voor New York Times kwalificaties te ondergaan gênante bewerkingen na de releasevermoedelijk nadat er tegen iemand werd geschreeuwd. Wat nu anders lijkt, is dat de debacles in de krantenkoppen regelmatiger lijken te verschijnen tijdens de tweede termijn van Trump – en bijna net zo vaak aan de nieuwskant als aan de opiniekant, ondanks dat elke divisie zijn eigen afzonderlijke redacteuren heeft. Zelfs oude mediacritici houden van de NU Pitchbot Sociale media-accounts zijn het erover eens dat dit een bijzonder vervloekt jaar is geweest NU titels. De vraag is: met welk doel?
Titel komt niet overeen
Soms buigt een kop zich als een gemartelde circusslangenmens om te voorkomen dat het voor de hand liggende wordt gezegd. Een recent nieuwsbericht bood de zin aan “Familie en bestuur verenigen” om te beschrijven dat Donald Trump rijk wordt door zakelijke ondernemingen, ondanks dat hij de huidige president is. Een schuim van kokende verontwaardiging op internet volgde snel. NU Dan veranderde de titel naar “De Trump-organisatie zou in gesprek zijn over een vastgoeddeal met de Saoedische regering”, wat gelukkig minder klinkt als een verhaal over het vinden van innovatieve handelslacunes voor presidenten.
“DE Tijden heeft het probleem dat ze bang zijn om dingen eerlijk te zeggen”, zegt de anonieme persoon achter het oude X- en Bluesky-account, NU Pitchbotdie regelmatig de spot drijft met het inlijsten van verhalen in de NYT en De Washingtonpost.
Andere keren kan de kop op gespannen voet staan met het verhaal waarvoor deze wordt geadverteerd. Te midden van voortdurende onthullingen over de mate waarin Jeffrey Epstein beweerde dat Trump op de hoogte was van zijn imperium op het gebied van sekshandel, nam een nieuwsverhaal vorige week een strenge toon aan bij het beschrijven van de gevolgen van recent ontdekte Epstein-e-mails en het grote en krachtige netwerk van mensen met wie Epstein invloed uitoefende.
Het werd toen opgezadeld met de ongelukkige titel “De e-mails van Epstein onthullen een verloren New York“, wat leidde tot een digitale galspray op sociale media. Afgaande op de kop zou je redelijkerwijs kunnen concluderen dat het een weemoedige klaagzang was over de gouden eeuw van seksuele misdaden in de stad. (Het werd later veranderd in “Epstein-e-mails onthullen een vervlogen elite”).
Wat de meningen betreft, lijken veel krantenkoppen uitdrukkelijk bedoeld als woede-aas, waarbij Bluesky-gebruikers praktisch worden gesmeekt om er virale schande van te maken. (Zelfs meer dan normaal.) Diezelfde week werden de lezers begroet met “Vrouwen hebben de werkplek verpest”, een van de schrijvers aan wie dat stuk werd gecrediteerd schreef bijvoorbeeld een column met de kop “De overwinning van Mamdani is minder belangrijk dan je denkt.” Die kop kwam de ochtend nadat Zohran Mamdani de burgemeestersrace van New York had gewonnen, voordat iemand op geloofwaardige wijze aanspraak kon maken op speciale kennis van de betekenis ervan, of het ontbreken daarvan. Online ging het niet allemaal van een leien dakje, wat het hele punt leek te zijn.
Met titels als deze die een voorspelbaar model dit jaar is dat geen wonder, zowel in Nieuws als in Opinie Tijden Zo eenvoudig is het gedenkwaardig. Gebruikers van sociale media zijn voor altijd “repareren” die van de krant titels– ook een soort slam dunk in het Witte Huis geprobeerd eerder dit jaar.
Een groeiende trend
Wanneer een NU de titel is bijzonder vervelend, volgers van het Pitchbot-account van de New York Times ze hebben de neiging de maker ervan te taggen, zowel om er zeker van te zijn dat hij de aanstootgevende kop zag als om te suggereren dat een eerdere Pitchbot-post in de New York Times mogelijk de bedoeling had gehad dat hij deze zou creëren.
Volgens de rekeninghouder is dit jaar zwaar geweest met deze gelegenheden.
“Nog groter dan ‘Did Women Ruin the Workplace’ was ‘Charlie Kirk was op de juiste manier bezig met politiek'”, zegt de anonieme maker Snel bedrijfbeschrijven de titel van een hoofdartikel van Ezra Klein NU liep de ochtend nadat de polariserende MAGA-influencer stierf. “(Het was) de ergste ooit. Het kreeg de beste respons van mijn lezers die ik ooit heb gezien.”
Al stelt de persoon achter NYT Pitchbot De Washingtonpost genereert meer titels om te slaan dan de Tijden Tegenwoordig is er tenminste een eenvoudige verklaring voor deze fout. In de aanloop naar de verkiezingsoverwinning van Trump in 2024 zei eigenaar Jeff Bezos trok de voorgenomen steun van de krant aan Kamala Harris inen dat is sindsdien zo gebleven radicale veranderingen aangekondigd naar de opiniesectie, waardoor het een meer Trump-vriendelijke inslag krijgt. Te midden van een uitputtende uittocht van getalenteerde schrijvers blijft hij columnist pochte onlangs“We zijn nu een conservatieve opiniepagina.”
Maar wat is de New York Times’ excuus om krantenkoppen te produceren die wetenschappelijk ontworpen lijken om een kernsmelting van Bluesky te veroorzaken?
Verkeerstoezicht
Een mogelijke verklaring is dat de redactie echt op maximale verontwaardiging mikt. Het delen van haat krijgt immers evenveel bezoekers als elk ander soort haat, en moderne media geven een grote voorkeur aan krantenkoppen die haat uitlokken. NU blijf koken.
“Ik denk dat ze denken dat domme krantenkoppen mensen aanmoedigen om te klikken”, voegt de maker van NYT Pitchbot toe.
Het schijnbare succes van de strategie is moeilijk te betwisten. Er zijn maar een beperkt aantal keren dat je dezelfde schermafbeelding kunt zien van een kop die woedend online is geplaatst voordat je klikt om erachter te komen of de verontwaardiging gerechtvaardigd of overdreven is. (Uw kilometerstand kan variëren.)
Als de uitleg koste wat het kost zo eenvoudig is als klikken, is dit een werkelijk ongelukkige situatie voor de wereld. DE New York Times is nog steeds het kroonjuweel van de traditionele media, met alle autoriteit en aanzienlijk abonneebestand die daaruit voortkomen. Als zelfs de top van de journalistiek onderworpen is aan de grillen van algobait, SEO-hekserij en de dood van digitale lezers, welke kans heeft een publicatie dan? ALS TikTokerssubstapelaar e NAAR DE podcasters schetsen de toekomst van het nieuws en de president probeert er bezit van te nemenDe reguliere media hebben de verantwoordelijkheid om zich te blijven inzetten voor een tijdperk van beknopt taalgebruik en gedeelde realiteit in hun verhalen EN hun verpakking.
In 2025, NU maar al te vaak is het er niet in geslaagd dit lage niveau te bereiken.
Wanneer een kop de anti-vaxx-minister van Volksgezondheid beschrijft als “op zijn pootjes terechtkomen” een paar dagen later een tweede kind uit Texas is overleden van een ziekte in de Verenigde Staten officieel geëlimineerd 25 jaar geleden stelt hij zijn lezers teleur.
Wanneer een titel gebruikt “Trump zegt” Het kritiekloos overbrengen van de voorkeursfrasering van de president lijkt op capitulatie.
En wanneer een titel onderschat de zwaartekracht schromelijk Het feit dat een president van de Verenigde Staten zijn politieke vijanden met de dood bedreigt, daagt hem praktisch uit om het te proberen.
In een recent stukDE NU De redactie gebruikte twaalf maatstaven om te illustreren dat de Verenigde Staten op weg zijn een autocratie te worden. Als de News-redacteuren die aan dat artikel hebben bijgedragen de bevindingen zouden geloven, zouden ze het erover eens kunnen zijn dat dit moment dringend politieke, wetenschappelijke en morele duidelijkheid vereist. Zelfs als opinieredacteuren zouden geloven dat onze democratie achteruitgaat, zouden ze kunnen toegeven dat dit het slechtste moment is om regressieve vragen te stellen over vrouwen op de werkvloer vanwege haatklikken, iets wat ze een jaar of twee geleden waarschijnlijk niet zouden hebben gedaan.
Ondertussen lijken beide groepen een wereld in te luiden waarin… New York Times’ voortbestaan is minder belangrijk dan je denkt.
