Ieder jaar in januari stellen miljoenen mensen ambitieuze goede voornemens voor het nieuwe jaar. Ze doen dit met oprecht enthousiasme, in de hoop hun leven te veranderen. Nog steeds onderzoek wijst uit dat op 8 januari, slechts een week na het begin van het jaar, een kwart van deze resoluties al is mislukt. Tegen het einde van het jaar keren de meeste mensen terug naar hun vertrouwde patronen, en beloften aan zichzelf worden vaak in de steek gelaten. Mijn leven biedt mij niet de luxe om deel uit te maken van die statistiek.
Ik opereer op het kruispunt van drie verschillende en veeleisende identiteiten: een PhD-onderzoeker uit Oxford die op zoek is naar ruimtevaartfinanciering, de oprichter van een platform voor loopbaanontwikkeling genaamd Network Capital, en de vader van een éénjarige. Deze combinatie creëert een specifieke reeks beperkingen. Ik heb niet de luxe van extra tijd, noch heb ik het vermogen om moeite te verspillen.
Goede voornemens voor het nieuwe jaar mislukken niet vanwege een gebrek aan intentie of ambitie. Het probleem is dat gedragsverandering moeilijk is als je je cognitieve belasting al maximaliseert. Standaardresoluties zorgen ervoor dat we kunnen mislukken door te veel en te snel te vragen, zonder een realistisch stappenplan voor de uitvoering.
Gelukkig is er een duidelijker pad. Door naar persoonlijke verandering te kijken door de analytische lens van een oprichter en onderzoeker, verlegde ik mijn focus volledig van goede voornemens. In plaats daarvan vertrouw ik op operationele protocollen.
De beperkte middelen van wilskracht
Het eerste fundamentele besef is dat wilskracht een beperkte hulpbron is. In het bedrijfsleven begrijpen we dat een bedrijf niet alleen kan groeien door de heroïsche inspanningen van een oprichter; vereist schaalbare systemen. Dezelfde logica geldt voor persoonlijke prestaties. Als ik ’s ochtends vroeg opsta met een baby, is mijn wilskracht tegen de middag op. Als de oplossing ervan afhangt of ik gemotiveerd ben om te schrijven of te sporten, zal ik waarschijnlijk falen.
Als gevolg hiervan heb ik het concept van marginale winsten overgenomen.
Gepopulariseerd door James Clear in Atomaire gewoontendeze aanpak verwerpt de noodzaak van grootschalige en onmiddellijke herzieningen. In plaats van te proberen alles in één keer te veranderen, verschuift de focus naar hoe je elke dag slechts 1% kunt verbeteren. Psycholoog Amy Cuddy noemt dit ‘self-nudging’, wat inhoudt dat je doelen stelt die klein en beheersbaar zijn in plaats van overweldigend.
In het kader van mijn doctoraat is het niet mijn bedoeling om een heel hoofdstuk in één keer af te ronden. Ik beloof dat ik één duidelijke paragraaf per dag zal schrijven. Voor mijn lichamelijke gezondheid verplicht ik mij niet tot een uurtje sporten. Ik verplicht mij tot vijf minuten beweging. In mijn rol als vader streef ik niet naar perfectie. Ik verbind mij aan één uur onverdeelde interactie met mijn dochter.
Deze kleinere verplichtingen werken omdat ze zelfs in tijden van grote stress duurzaam zijn. Ze stapelen zich op in de loop van de tijd, waardoor een succestraject ontstaat dat eerder afhankelijk is van consistentie dan van intensiteit.
Milieutechniek
Als oprichter besteed ik veel tijd aan het optimaliseren van workflows om wrijving te verminderen. Ik besefte dat ik dezelfde logica moest toepassen op mijn dagelijks leven. Strategieën die afhankelijk zijn van geheugen of discipline zijn kwetsbaar; strategieën die afhankelijk zijn van milieuontwerp zijn robuust.
Multitasking gedragsverandering is over het algemeen niet effectief. Om aan de concurrerende eisen van auteurschap, academisch onderzoek en zakelijk leiderschap te kunnen voldoen, moet ik mijn omgeving zo ontwerpen dat focus wordt afgedwongen. De kosten van contextwisseling zijn hoog; het duurt lang om opnieuw scherp te stellen na een onderbreking.
Als ik op een specifieke plek op de campus ben, ben ik onderzoeker. In die ruimte heb ik geen controle over de communicatiekanalen van het bedrijf. Als ik thuiskom, leg ik de telefoon in een aparte kamer. Deze eenvoudige omgevingsbeperking zorgt ervoor dat ik er voor mijn kind ben. Ik maak de juiste keuze, de standaardkeuze, waarbij ik de mogelijkheid van afleiding elimineer.
De datagestuurde beoordeling
Het laatste onderdeel van deze aanpak is afkomstig van Tim Ferriss. In plaats van met vage ambities vooruit te kijken, voer ik een ‘jaaroverzicht’ uit. Dit proces is analytisch en gebaseerd op feitelijke prestatiegegevens.
Ik maak twee kolommen met de namen ‘Positief’ en ‘Negatief’. Vervolgens bekijk ik mijn agenda van het voorgaande jaar, week na week. Ik noteer de mensen, activiteiten en verplichtingen die in elke categorie de sterkste resultaten hebben opgeleverd.
Als student en oprichter geeft deze audit de broodnodige duidelijkheid. Ik merk vaak dat sommige terugkerende vergaderingen energie kosten zonder waarde toe te voegen aan het bedrijf. Ik vond specifieke onderzoeksgebieden intellectueel interessant, maar niet relevant voor mijn proefschrift. In plaats daarvan zie ik dat specifieke, consistente perioden met mijn gezin het grootste rendement op emotionele investeringen hebben opgeleverd.
Zodra de data verzameld zijn, pas ik het 80/20 principe toe. Ik identificeer welke 20% van de activiteiten in de positieve kolom de meest significante resultaten opleverden. Dan onderneem ik direct actie. Ik zal meteen meer van deze ervaringen inplannen in de kalender voor volgend jaar. Tegelijkertijd maak ik een lijst ‘Niet doen’, afgeleid van de negatieve kolom. Dit werkt als een filter. Het stelt mij in staat verplichtingen weg te nemen die mijn gezin, mijn diploma of mijn bedrijf niet dienen.
Het te volgen pad
Of je nu een carrièreportfolio in evenwicht houdt, een gezin grootbrengt of een universitair diploma behaalt, het principe blijft consistent. Duurzame verandering is niet het resultaat van een explosie van enthousiasme in januari. Het komt voort uit kleine, consistente acties die aansluiten bij uw werkelijke capaciteiten en waarden.
We gaan er vaak van uit dat we, om betekenisvolle doelen te bereiken, zoals het opbouwen van een bedrijf of het behalen van een doctoraat, streng voor onszelf moeten zijn. Wij zijn van mening dat er strafmaatregelen nodig zijn. Wanneer echter al onder druk wordt gewerkt, leidt stijfheid tot breekpunten.
Dit jaar ben ik niet van plan een betere vader, een slimmere student of een succesvollere oprichter te zijn. Ik ben simpelweg een systeem aan het bouwen dat dergelijke resultaten mogelijk maakt. Ik optimaliseer voor één microverbetering per dag. Ik vertrouw op het protocol.
Vooruitgang creëert de brandstof die we missen. We beschermen de toekomst door het huidige moment te optimaliseren. Voor degenen die zich te veel inzetten, biedt dit protocol een noodzakelijk besturingssysteem. Verander de focus van onmiddellijke transformatie naar duurzame hoge prestaties.
