Nadat hij de nazi’s was ontvlucht, werd Walter Hamböck een populaire organist van de parochiekerk van Strichen in Schotland en zijn verhaal zal nu voor het eerst worden verteld via zijn dagboeken
Het bijzondere levensverhaal van de pianist van Adolf Hitler, die de nazi’s ontvluchtte voor de kost Schotlandmoet voor het eerst in zijn eigen woorden worden verteld.
Walter Hamböck werd in 1962 een populaire organist in de parochiekerk van Strichen in Aberdeenshire. Weinig gelovigen zouden op de hoogte zijn geweest van de buitengewone reis die hem na zijn ontsnapping uit een concentratiekamp naar de idyllische landelijke omgeving bracht.
Hij overleefde op wonderbaarlijke wijze nadat het Derde Rijk zich tegen hem keerde, ondanks zijn optredens voor vooraanstaande leden van het naziregime. Hij dacht dat hij zou worden neergeschoten voordat hij uiteindelijk naar een concentratiekamp zou worden gestuurd. Maar hij wist vermomd te ontsnappen.
OM MEER TE WETEN: Een achtjarige jongen sterft plotseling nadat hij op school zijn arm heeft gebrokenOM MEER TE WETEN: Mijn moeder moest de tuin van £170.000 slopen na woedende klachten van buren
Men dacht dat zijn persoonlijke verhalen over zijn tijd als speler van Hitler en zijn acolieten verloren waren gegaan toen zijn weduwe in 1998 stierf. Helen Duncan, zijn peetdochter, vond ze en is nu van plan ze te publiceren.
“Walter begon zijn memoires te schrijven, en na zijn overlijden zette mijn meter Helen zijn werk liefdevol voort”, zei ze. ‘Helaas heeft ze het vóór haar dood nooit gepubliceerd gezien.
“Ik heb mezelf altijd beloofd dat ik het zou afmaken, om ons allebei te eren. Met hernieuwde interesse en publiciteit heb ik besloten dat dit het moment is.”
Hamböck, geboren in Wenen, herinnert zich dat hij een exemplaar van “Mein Kampf” had met een unieke persoonlijke opdracht. Het was ondertekend door Adolf Hitler: “Aan mijn jonge pianistvriend.”
Hamböck maakte in 1936 kennis met de Führer nadat twee van de meest gevreesde figuren van het naziregime zijn recitals bijwoonden in het Kaiserhof, een Berlijns hotel tegenover de Reichskanzlei.
‘Göring en Goebbels lieten mij kennismaken met Hitler’, schreef hij. “Ik speelde vaak in het gezelschap van Hitler. In 1938 ontving ik op de Reichskanzlei een diploma van het staatshoofd zelf.
“Hij kende mij een ereprofessoraat toe voor verdiensten voor het Reich.” Hitler hield van de klassiekers, “vooral Beethoven”.
Maar de veelbelovende jonge pianist accepteerde in 1940 een uitnodiging om met een joodse dirigent in Nederland op te treden en betaalde bijna met zijn leven. Martin Bormann, de privésecretaris van Hitler, dreigde hem persoonlijk te executeren.
De pianist herinnerde zich later: ‘Hij kwam op mij af, richtte een pistool en babbelde: ‘Je speelt voor Hitler en dan speel je voor een Jood! Hij mocht me niet neerschieten, maar toen werd ik naar Dachau gebracht.’
Later werd hij overgebracht naar een ander concentratiekamp, Flossenbürg in Beieren. Zijn reputatie leidde ertoe dat hij directeur en organisator van het kamporkest werd, wat betekende dat zijn leven werd gespaard.
Hij vluchtte in een gestolen SS-officiersuniform en liep brutaal de hoofdpoort uit. Zijn vrouw, die ervan overtuigd was dat hij in gevangenschap was gestorven, was hertrouwd.
Hamböck ontmoette later Helen Weir, oorspronkelijk uit Glasgow, in Berlijn en volgde haar naar Schotland.
Ze vestigden zich begin jaren zestig in Aberdeenshire. De Fraserburgh Herald schreef: ‘Walter Hambock brengt nu vele avonden door in de eenzaamheid van de parochiekerk van Strichen, orgelspelend, met herinneringen aan het nazisme en concentratiekampen op de achtergrond.
“Het is moeilijk om deze rustige, pretentieloze maar briljante muzikant te associëren met het regime van Hitler; het is een associatie die hij wil vergeten.” De lokale bevolking werd liefdevol herinnerd vanwege zijn “warmte en vriendelijkheid” en accepteerde dat hij niet over zijn verleden wilde praten.
Het echtpaar verhuisde later naar Newmains in North Lanarkshire, waar hij pianolessen gaf aan Liz Slaven. Liz, 71, begon op 10-jarige leeftijd piano te studeren. “Er werd nooit iets over Hitler gezegd”, zei hij.
“Lange tijd geloofde ik het niet echt. Het was maar een verhaal. Pas later, na zijn dood, heb ik het zwart op wit gelezen.” Zijn leraar ging in 1979 zijn graf in en beweerde dat zijn beslissing om samen met de Joodse dirigent, die niet in zijn memoires wordt genoemd, op te treden de juiste was.
