De Bronx verschilt aanzienlijk van de andere vier stadsdelen van New York City. Met 1,4 miljoen inwoners en het armste congresdistrict van het land bloeide het ooit als vruchtbare landbouwgrond. Vandaag herstellen we dit land, niet naar zijn agrarische wortels, maar als vruchtbare grond voor het grootbrengen van gezonde, gelukkige en welvarende kinderen.
En ondertussen cultiveren we kansen voor een nieuwe generatie burgers.
Mijn vrouw Lizette en ik hebben Green Bronx Machine (GBM) opgericht en gerund. Onze non-profitorganisatie zet zich in voor het herschrijven van het verhaal over de Bronx en zijn bewoners. Binnen Brede School 55, aan de overkant van de rijen afbrokkelende sociale woningbouwtorens, ligt een onverwachte oase: een weelderige tuin waar groenten en fruit groeien naast de dromen en mogelijkheden van jonge mensen. Het hele jaar door vinden grootmoeders troost in het groen, terwijl kinderen enthousiast zaadjes planten, gewassen oogsten, kippen grootbrengen en eieren rapen.
Maar deze transformatie begon niet buiten: het begon in een klaslokaal.
EEN “WERKLOZE” LERAAR.
Ik noem mezelf gekscherend een ‘werkloze leraar’. Ik ben sinds 1984 onderwijzer/bestuurder en heb het formele werk verlaten, vastbesloten een programma te lanceren dat zich nu heeft verspreid naar meer dan duizend scholen in de Verenigde Staten en een tiental landen, met ambitieuze plannen om die impact te vergroten. Bijnaam “Een wonder in de Bronx”, combineren we stadslandbouw, projectgebaseerd leren en gemeenschapsbetrokkenheid die onderwijsresultaten transformeren op gebieden waar succes onwaarschijnlijk, zo niet onmogelijk lijkt.
Het klassenmodel van GBM begon bijna per ongeluk. Toen ik moeite had om mijn leerlingen erbij te betrekken, kreeg ik een doos narcisbollen. In plaats van ze weg te gooien, verborg ik ze achter een radiator. Weken later ontkiemden en bloeiden de bollen, en daarmee veranderde de betrokkenheid en opkomst van studenten.
Deze kinderen, die niet naar school wilden komen om mij te zien, kwamen plotseling langs om de planten te bekijken. Dat was mijn a-ha-moment. Dat jaar plantten we 25.000 bloembollen in heel New York.
Tegenwoordig omvat het programma overdekte Tower Gardens en Babylon Micro-Farms, waar leerlingen het hele jaar door groenten verbouwen in het klaslokaal, terwijl ze ondertussen wiskunde, Engels, biologie en zelfs natuurkunde leren. En. DE De resultaten reiken veel verder dan de landbouw. Deelnemers laten verbeterde academische prestaties, hogere opkomstpercentages, betere eetgewoonten en een groter milieubewustzijn zien. Docenten zijn evenzeer geïnspireerd als betrokken.
Ondertussen worden door studenten geteelde producten verkocht om de broodnodige banen en inkomsten te verschaffen, of door studenten mee naar huis genomen om hun gezinnen te voeden.
Ik heb geleerd dat wanneer een kind een zaadje plant en die plant laat groeien om te oogsten, hij of zij nooit meer honger zal lijden, noch intellectueel, emotioneel, noch fysiek.
HET VISUELE TEKORT IN AMERIKAANSE SCHOLEN
Het is gebruikelijk om te denken dat de onderwijsuitdagingen in Amerika voornamelijk voortkomen uit beperkte financiering. Maar de meer fundamentele kwestie is een duidelijke visie op wat mogelijk is in de hedendaagse scholen, iets dat steeds schaarser wordt in een omgeving die wordt gedomineerd door desinformatie, politiek en de erosie van de sociale cohesie.
Voor kinderen die tegenwoordig opgroeien is de harde realiteit dat in Amerika, ondanks ons geliefde verhaal van meritocratie en individualisme, iemands postcode de belangrijkste bepalende factor blijft voor de sociale, onderwijs- en gezondheidsresultaten. Dit wordt geïllustreerd in gemarginaliseerde gebieden zoals de South Bronx.
Dit geografische determinisme wordt door veel dingen bepaald. Dit omvat scholen in gebieden met lage inkomens die geen financiering meer hebben, ervaren leraren en verrijkingsmogelijkheden. Studenten worden ook geconfronteerd met extra barrières, zoals voedselonzekerheid, instabiliteit van de huisvesting en blootstelling aan gevaren voor het milieu, die allemaal van invloed zijn op hun vermogen om effectief te leren.
EINDKAP BESTEMMING
Door scholen te transformeren in centra van gemeenschapswelzijn, individuele uitmuntendheid en milieubeheer hebben we aangetoond dat innovatieve benaderingen systemische barrières kunnen overwinnen.
We zorgen voor goed presterende scholen, betrokken burgers, verantwoordelijke buren, levendige gemeenschappen, banen en het verbouwen van gezond voedsel, allemaal samen.
Het programma heeft impact gehad in een grote verscheidenheid aan gemeenschappen, nationaal en internationaal, en die impact is vastgelegd in een documentaire: Generatiegroeiwat het succes van het programma benadrukt en ertoe leidde dat GBM werd uitgeroepen tot een Meest innovatieve bedrijf van 2024 volgens Fast Company.
SCHAAL EEN OVERDRAAGBAAR MODEL
Wat de GBM-methode zo effectief maakt, is de overdraagbaarheid ervan over staten en internationale grenzen heen. Scholen in diverse omgevingen, van het platteland van Alabama tot de buitenwijken van Colorado, hebben het met succes aangepast aan de lokale behoeften, terwijl de kernprincipes behouden bleven. Er wordt verwacht dat we in 2030 een impact zullen hebben op 30.000 scholen in de Verenigde Staten.
Het gaat niet alleen om de Bronx. Er is een Bronx in elke Amerikaanse stad en in de wereld; we hebben een kant-en-klaar programma ontwikkeld dat hen allemaal bedient. Het gaat over het transformeren van de manier waarop we denken over onderwijs, gemeenschap, duurzaamheid, armoede en vooruitgang overal.
Veel mensen vinden dat ik een geweldige persoonlijkheid heb, maar dat hoeft niet effectief te zijn. Het gaat om betrokkenheid van de gemeenschap. Ana Christina Garcia van Sloan Kettering en bestuurslid van GBM merkt op dat “Green Bronx Machine kapitaliseert op de hulpbronnen van de gemeenschap en het potentieel, de wens en de passie ontketent die kinderen, directeuren en leraren al hebben. Betrokkenheid bij de gemeenschap gaat over het toegankelijker maken van organisatorische hulpbronnen om de bestaande talenten en macht van mensen te ontsluiten. Het is tweerichtingsverkeer waarbij iedereen profiteert van het delen van zijn prachtige talenten als mens en het creëren van sterkere banden met de gemeenschap.” Ik noem dit “sociale vitamines versterkt met menselijke capaciteiten.”
We kweken niet alleen planten, we kweken hoop. En hoop is het krachtigste zaad dat we kunnen planten. In 2026 zou ik graag andere opinieleiders de hand schudden om dit beproefde programma door het hele land te blijven verspreiden. Er is uiteraard een dorp voor nodig, maar er is ook een inspirerende visie voor nodig. Sluit je bij mij aan, alsjeblieft.
DE de auteur bedankt Joel Makower en Jeff Senne voor hun bijdragen aan dit artikel.
Stephen Ritz is de oprichter van Green Bronx Machine.
