Arc Raiders is in alle opzichten een kanshebber voor de eindejaarsgame. Elke menselijke speler komt terecht in een multiplayerwereld die wordt overspoeld door vijandige drones en militaire robots en is overgeleverd aan de genade van de machines en elkaar. Kun je de andere overvaller vertrouwen die je tegenkwam op je weg terug naar de veilige ondergrondse haven van de mensheid, of zullen ze je neerschieten en alles meenemen wat je zojuist hebt verzameld? Misschien verrassend genoeg kiest de mensheid er (grotendeels) voor om zich te verenigen, volgens de meeste mensen met wie ik over dit spel heb gesproken.
In de recensie voor GamespotMark Delaney schetst een fascinerend beeld van het potentieel van Arc Raiders om oorlogsverhalen te genereren, en benadrukt de verrassend hoopvolle toon die het boven vergelijkbare multiplayer-extractieshooters verheft: “We kunnen elkaar allemaal vermoorden in Arc Raiders. Het feit dat de meesten van ons ervoor kiezen om in plaats daarvan een handje te helpen, is misschien wel een teken dat het goed gaat met de mensheid in de echte wereld, maar het maakt het in ieder geval tot een van de beste multiplayer-games die ik ooit heb gespeeld.”
Maar, maar, maar, maar… Er zit een beetje ironie in Arc’s weergave van de mensheid verenigd tegen de machines. De game maakt gebruik van door AI gegenereerde tekst-naar-spraak-stemmen, getraind op echte acteurs. (De game maakt ook gebruik van machinaal leren om het gedrag en de animatie van zijn robotvijanden te verbeteren, een ander soort ‘AI’, die videogames altijd al hebben gebruikt.) Gamesschrijver Rick Lane vond dit zo ethisch compromitterend dat hij er niet voorbij kon kijken. “Het feit dat Arc Raiders de golf van menselijke gezelligheid helemaal tot aan de bank berijdt, terwijl ze zo afwijzend staan tegenover wat ons sociale dieren maakt – menselijke stemmen in stukjes snijden en ze opnieuw samenstellen als een digitale Victor Frankenstein – toont een gebrek aan artistieke integriteit aan dat ik onmogelijk kan negeren,” schreef voor Eurogamer.
Generatieve AI bij de ontwikkeling van games wordt voor veel gamers een cruciaal probleem (hoewel dat onmogelijk te zeggen is). Als velen – noch de verontwaardiging op sociale media, noch het sentiment op het Steam-forum zijn betrouwbare voorspellers van hoe de meeste mensen zich daadwerkelijk voelen). Het irriteert veel mensen, inclusief mij. Vorige week kwam ook de nieuwe Call of Duty uit kwam onder vuur te liggen (sorry) voor het gebruik van zogenaamd door AI gegenereerde kunst; mensen hebben er absoluut een hekel aan. Voorstanders van het gebruik van generatieve AI in games zeggen vaak dat kleinere ontwikkelaars meer kunnen doen met minder, maar Call of Duty is een franchise van meerdere miljarden dollars. Activision kan het zich meer dan veroorloven om artiesten te betalen om iets te tekenen. Gezien het succes van Arc Raiders kan hetzelfde worden gezegd van de op AI gebaseerde spraaklijnen.
Het is een existentiële vraag voor videogamewerkers – met name kunstenaars, schrijvers en stemacteurs, maar ook programmeurs – die het risico lopen terrein te verliezen aan deze technologie. Velen geloven dat de meesters van het spel graag dure en lastige mensen willen vervangen door machines die inadequaat maar functioneel werk genereren. Maar neem EA, dat van zijn werknemers verlangt dat ze de interne reeks AI-tools van het bedrijf gebruiken blijkbaar worden ze alom gehaat. En dan is er nog Krafton, dat zichzelf trots uitriep tot AI-game-ontwikkelaar voordat het het aan zijn Koreaanse werknemers aanbood vrijwillig ontslag.
De meeste mensen die zich haasten om het gebruik van generatieve AI in games te verdedigen, zijn geen gewone gamers of ontwikkelaars in het veld, maar de bedrijfsklasse. Tim Sweeney van Epic – nettowaarde van $5 miljard, geven of nemen – plaatste een reeks reacties op Eurogamer’s recensie van Arc Raiders op vooraf opgenomen: hoe zit het met eindeloze, contextgevoelige, persoonlijkheidsreflecterende dialogen, gebaseerd en verfijnd door menselijke stemacteurs?
Persoonlijk wil ik niet dat een machine voortdurend dingen genereert die hij denkt te willen horen. Ik heb liever dat personages regels uitspreken die zijn geschreven door mensen die iets te zeggen hebben, uitgevoerd door andere mensen die die betekenis begrijpen. Zoals de bekroonde videogameactrice Jane Perry zei in een interview GamesIndustry.biz: “Zal een robot het podium betreden bij de Games Awards of Bafta om een prijs voor de beste prestatie in ontvangst te nemen? Ik denk dat het meeste publiek de voorkeur geeft aan een echte menselijke prestatie; de creatieve drive van de tech-elite is echter ongelooflijk sterk, vooral wanneer de naam van het spel mensen vervangt door machines.”
In de vele jaren dat ik bij deze branche betrokken ben, heb ik gemerkt dat wat er in de wereld van videogames gebeurt, vaak ook in de rest van de wereld gebeurt. Een paar jaar geleden was er een golf van investeringen in op Web3/blockchain gebaseerde games die het idee van NFT’s omarmden – digitale ‘kunstwerken’ die mensen konden bezitten en verhandelen, allemaal gewoon ongelooflijk lelijk, allemaal coole schedels en giechelende, sigarenrokende computergegenereerde apen; gelukkig, die zeepbel is gebarsten spectaculair. Toen de grote wereld van de technologie zich plotseling aansloot bij de idee van de “metaverse” een paar jaar geleden waren gamebedrijven al tientallen jaren bezig met het bouwen van veel betere versies van dat idee. En Gamergate zorgde voor een sjabloon voor de bewapening van ontevreden jongeren, dat een directe invloed had op de campagneagenda van Trump en het sjabloon creëerde voor de nu alomtegenwoordige cultuuroorlogen. Dit is de reden waarom iedereen die geïnteresseerd is in de impact van kunstmatige intelligentie op werk en cultuur, moet kijken naar de golven die technologie teweegbrengt onder ontwikkelaars en spelers. Het kan een interessante voorspeller zijn.
Wat we zien lijkt een bekende strijd tussen de mensen die daadwerkelijk dingen maken en degenen die van dat werk profiteren. We zien ook dat spelers zich afvragen of ze hetzelfde bedrag moeten betalen voor games die machinaal gegenereerde graphics en stemmen van lagere kwaliteit bevatten. En we zien dat er nieuwe grenzen worden getrokken waarop het gebruik van AI cultureel en ethisch aanvaardbaar is en welke niet.
Wat te spelen
Van de mensen achter het verwoestende Before Your Eyes komt Welterusten universumeen spel dat je speelt een superintelligente zes maanden oude baby met paranormale krachten. Het wordt verteld door de interne monoloog van het kind: de kleine Isaac vermoedt dat hij veel slimmer is dan een kind zou moeten zijn en vindt het buitengewoon frustrerend dat hij niet in staat lijkt zijn gedachten en gevoelens aan zijn familie over te brengen. Maar hij ontwikkelt al snel telekinetische vaardigheden en het vermogen om gedachten te lezen, waardoor hij ongewenste aandacht trekt. Als je een webcam hebt, kun je met je ogen spelen door rond te kijken en te knipperen. Deze game heeft een emotionele klap en het verhaal gaat zelfs naar plaatsen waar ik niet was wachten. Het maakte mij ook nostalgisch naar het daaraan gerelateerde verleden, toen mijn kinderen nog baby’s waren.
Beschikbaar op: computer, Nintendo Schakelaar 2, PS5, Xbox
Geschatte speelduur: drie of vier uur
Wat te lezen
-
Nintendo heeft de eerste afbeelding van de volgende vrijgegeven Film The Legend of Zeldamet Bo Bragason en Benjamin Evan Ainsworth, hier afgebeeld liggend op een gazon. Daarin ziet Link er erg Ocarina of Time uit; Ik ben gerustgesteld dat prinses Zelda een boog vasthoudt, wat hopelijk aangeeft dat ze deel zal uitmaken van de actie in plaats van een jonkvrouw in nood.
-
De nominaties voor december Spel prijzen kwam uit, geleid door Ghost of Yōtei, Clair Obscur: Expedition 33 en Death Stranding 2. (The Guardian was al eerder een stembureau voor prijzen, maar is dat dit jaar niet.) Zoals we meldden vorige weekhet jaarlijkse evenement schrapte onlangs zijn Future Class-programma voor opkomende ontwikkelaars, die beschreven dat ze zich als rekwisieten voelden.
-
Een bende modders heeft Sony’s beruchte geannuleerde shooter meegenomen Verdrag kom weer tot leven – maar het bedrijf liet de verbodshamer vallen en vaardigde verwijderingskennisgevingen uit voor gameplay-beelden die op YouTube werden gedeeld. De servers zijn voorlopig nog steeds actief.
na de promotie van de nieuwsbrief
Wat te klikken
Vraag blok
Lezer Juda stelt de vraag van deze week:
“Ik ben onlangs met No Man’s Sky begonnen. Het is de eerste game die ik ooit heb gespeeld waarbij het lijkt alsof het ooit zou kunnen gebeurenveranderen in iets om in te leven, zoals Ready Player One of de nu alomtegenwoordige Japanners isekai scenario (waarin de personages in een alternatieve wereld worden gezogen). Heeft er nog iemand een spel? Zij zou je kunnen leven?”
Ik had dit gevoel toen ik Oblivion voor het eerst speelde, twintig jaar geleden. Nu ik de remaster speel, vind ik dit idee belachelijk, maar destijds dacht ik dat de game alles had wat ik nodig had: dorpen en steden, heerlijk uitziend eten en boeken. Het heeft interessante mensen, leeuwen en antropomorfe hagedissen, magie, wapens en vampiers. Als ik kon, ik Ik wilde Ik leefde Cyrodiiluit The Elder Scrolls (hierboven). Het lijkt nu klein, vergeleken met moderne open-wereldgames, maar ik denk dat als ik uren in een soort fantasie-universum zou moeten doorbrengen in plaats van in mijn echte leven, ik geen wereld zou willen die buitengewoon groot is. Ik wil er een die gemakkelijk te overwinnen is.
Er komen veel virtuele plaatsen in je op dat zou hij niet doen Ik wil leven – World of Warcraft Azeroth het is te gevaarlijk, de Paddestoelen koninkrijk het is zo kleurrijk dat je er hersenpijn van krijgt, en laat me niet beginnen over Elden Ring Landen ertussen. Hyrule hij is te alleen; bij No Man’s Sky zijn het vooral de andere spelers die het interessant maken.
Ik zal dit aan de lezers vertellen: is er een videogame-universum dat je zou willen bewonen?
Als je een vraag hebt voor het vragenblok of iets anders te zeggen hebt over de nieuwsbrief, klik dan op Beantwoorden of stuur ons een e-mail pushbuttons@theguardian.com.
