Thier zijn enkele behoorlijk grote verschillen tussen mij en mijn vriendin. Zij komt uit Aotearoa, ik kom uit Queensland. Hij is 10 jaar jonger dan ik. Houdt van Marmite en haat Vegemite; Ik ben de tegenovergestelde en correcte mening toegedaan.
Maar waarschijnlijk zit het grootste verschil in onze houding ten opzichte van internet. We bevinden ons in wat een offline/online relatiekloof wordt genoemd. Hij haat zijn telefoon ALS veel. Soms behandelt hij het als voedsel, heeft hij vaak geen idee waar het is, en als hij het wel heeft, is het niet opgeladen en heeft het een spookachtige uitstraling. In zijn droomwereld hoefde hij geen telefoon te hebben en kon hij eenvoudig communiceren via telepathie of via vogels en boswezens die af en toe berichten uitwisselden. Haar dierbaren nemen vaak via mij contact met haar op en ik sms vaak de vrienden met wie ze is om haar een bericht te sturen.
Zijn relatie met de telefoon is nog extremer dan de mijne. Ik behandel mijn telefoon alsof hij aan mijn hand is gelast tijdens een vreselijk maar gelukkig ongeluk. Hij is mijn wonderbaby waar ik graag uren mee speel.
Ik sms bijna altijd in een groepschat of tweet iets. Ik hou ervan om te horen over het laatste nieuws, roddels over de popcultuur, wat mensen zeggen over… alles, de nichegrappen die je alleen krijgt als je te veel tijd online besteedt aan het ontdekken van dingen die je absoluut niet aangaan. Ik schep hier niet over op en zeg niet dat het goed of normaal is voor het menselijk brein, maar dat ben ik. Ik heb er een groot aantal en ze staan allemaal op mijn telefoon.
Mijn vriendin ontlast zich van de dagelijkse gesprekken en is het liefst bezig met haar innerlijke leven. Hij heeft dit jaar 57 boeken gelezen, terwijl ik Selling Sunset helemaal heb bekeken en talloze berichten over een breed scala aan onderwerpen heb gelezen (het telt!). Hij laat me praten over wat hij leest, wat hij denkt, zijn emotionele ervaring, gelaagd met een bepaald soort papier of zijn nieuwe favoriete pen. Ik breng je het verhaal van een vreemde man die viraal ging omdat hij op Willy Wonka leek (of zoiets). Ze vertelt over het volgende dat ze met haar handen doet, ik vertel haar vervelende filmnieuws en welke stellen uit elkaar zijn gegaan. Ik laat haar niet dagelijks aan tafel zitten, het komt meestal alleen ter sprake als ik iets verwijs waarvan ik aanneem dat ze het weet, omdat het al weken op internet staat – en ze kijkt me met een blanco gezicht aan.
Soms zeg ik expres iets. Maar ik heb een weegschaal. Voor sommige dingen is er simpelweg te veel context om uit te leggen, zoals een paar avonden geleden gebeurde.
Ik was online zoals al het geroezemoes het startsein gegeven over Vanity Fair-journalist Olivia Nuzzi. Als je offline een andere persoon bent, heeft Nuzzi’s ex-vriend een stuk gepost met gedichten waarvan hij beweerde dat ze door Robert F Kennedy Jr. aan haar waren geschreven, nadat hij beweerde dat ze een ongepaste relatie hadden toen ze RFK Jr profileerde voor het tijdschrift. Van het een kwam het ander in een groepschat, en natuurlijk moest ik een spraakmemo sturen met de indruk van RFK Jr.: “Ik ben een rivier. Jij bent mijn kloof. Ik ben van plan om door jou heen te stromen.“
Mijn vriendin zat in een andere kamer en was niet bezig met knutselen en ik dacht niet dat ze mij kon horen. Maar plotseling hoorde ik haar zeggen: “Wat… ben je aan het doen?” Ik zweeg even, opende mijn mond, maar er was gewoon te veel om uit te leggen. Ik wist dat hij de naam Olivia Nuzzi nooit zou horen, dus ik zou een paar stappen terug moeten gaan. In plaats daarvan zei ik eenvoudigweg: ‘Maak je geen zorgen.’ Ze zei oké en ging vrolijk verder met waar ze mee bezig was, zonder zich zorgen te maken over het feit dat ze het niet wist.
Ik denk dat onze dynamiek goed voor ons is. Het belangrijkste is dat we naar elkaar luisteren en plezier hebben. Ik hou van zijn emotie ten opzichte van boeken, de manier waarop hij zich verbindt met de personages, de manier waarop hij eruitziet alsof hij in een 4D-theaterstoel zit wanneer een boek aan het opwarmen is. En ik denk dat ze het leuk vindt om updates te krijgen van de online wereld, van de popcultuurwereld, via mij, een prachtig kanaal. Het is ook een nuttige herinnering voor mij – als ik sommige dingen hardop begin uit te leggen – dat het er allemaal niet echt toe doet.
Zij is erg offline, ik ben te online, en ergens tussen deze twee uitersten hebben we een leven opgebouwd dat zinvol is.
