Moe zijn het is praktisch een persoonlijkheidskenmerk Amerikaans bedrijf– vooral in 2025. Iedereen is uitgeputhet lijkt. Mensen hebben zevenenvijftig banen. Je bent altijd met taken aan het jongleren, je bent altijd te laat voor de volgende vergadering omdat de vorige zo lang heeft geduurd. Maar als je een van de weinige zwarte werknemers bent op het optreden, bestaat er een onbewuste angst dat het lijkt alsof je er tot over je oren in zit, vooral met de dreigende angst voor ontslagen. Dus blijf doorgaan, ook als je uitgeput bent. Je gaat harder en zegt tegen jezelf dat je zult rusten zodra de hectische periode voorbij is. Maar dit is een leugen. Werk is een voortdurend drukke plek.
Maandenlang bleef ik tegen mezelf zeggen dat ik gewoon moe was. Regelmatig moe. Het soort vermoeidheid dat je oplost met een goede nachtrust en misschien een baan vanuit huis energie dutje tussen de ene bijeenkomst en de andere. Maar op een willekeurige dinsdag, toen ik wezenloos naar mijn laptop staarde en probeerde een Slack-bericht van drie zinnen te ontcijferen alsof het hiërogliefen waren, drong het tot me door: dit was geen normale vermoeidheid. Mijn geest was gekookt.
In het voorjaar sloeg de vermoeidheid opnieuw toe, maar het leek in niets op het drama dat je in films ziet. Er waren geen paniekaanvallen in de badkamer of ongelukken in de vergaderruimte bij Kyle. Het manifesteerde zich op subtiele wijze, op kleine manieren die ik negeerde. Ik herlas de e-mails keer op keer omdat de woorden in mijn gedachten geen verbinding wilden maken. Ik had de aandachtsspanne van een goudvis. Ik zou irrationeel geïrriteerd raken als mensen mij volkomen redelijke vragen zouden stellen. Ik was alleen. . . boven. Ik schreef het toe aan de volwassenheid, het natuurlijke bijproduct van ambitie en rekeningen. Ook dit gaat voorbij, dacht ik.
Het breekpunt was niet filmisch. Ik was aan het brainstormen toen ik besefte dat mijn hoofd leeg was. Het lukte me om enkele bijdragen aan de bijeenkomst aan te bieden, maar het waren allemaal herhalingen van clichés, geen van de out-of-the-box-ideeën die ik gewoonlijk ter tafel breng. Ik had zin Charles Barkley binnen Ruimtejam nadat de Monstars de vaardigheden van NBA-spelers hadden gestolen, als een hele struik.
Kort daarna nam ik een week vrij. Ik heb een reis geboekt. Maar een verandering van omgeving loste niets op. Ik kwam net zo gefrituurd terug, wat deprimerender was. Ik heb bijna alle dingen geprobeerd waar Solange over zingt in “Kranen in de lucht.” Toen besefte ik dat ik een fabrieksreset nodig had.
Ik begon een aantal echte veranderingen door te voeren om de balans tussen werk en privé te verbeteren. Het was niet alleen dat ik tijd nodig had om weg te zijn van kantoor; Ik had betere grenzen en onderhoud van de geestelijke gezondheid nodig. Ik begon mijn laptop op een vast tijdstip dicht te doen en hem gesloten te houden totdat het tijd was om de volgende dag uit te klokken. Ik blokkeerde focustijd zonder vergaderingen tijdens werkdagen. Ik heb een tweewekelijkse sportschoolroutine. Ik zag mezelf niet meer als een machine die non-stop kan draaien.
Op een bepaald punt in mijn jeugd had ik mezelf ervan overtuigd dat ik mijn baan moest behandelen alsof ik nog op de universiteit zat. In die studententijd voelde ik de behoefte om keuzevakken te verzamelen en verschillende studiegebieden te verkennen. Ik wilde compleet en zelfverzekerd zijn op mijn professionele pad. Maar eenmaal op de werkvloer ging het om verkoopbaarheid. Ik nam nevenprojecten op buiten mijn functieomschrijving om mezelf open te stellen voor nieuwe kansen en, idealiter, voor meer geld. Het spelplan heeft mij goed gediend totdat dat niet meer het geval was.
Sindsdien heb ik het rustig aan gedaan. Ik heb niets te bewijzen aan iemand anders, of aan mezelf. Ik blijf dus op mijn pad. Ik delegeer meer. Ik weiger dingen die niet mijn verantwoordelijkheid zijn. Ik leerde het dwaze idee af dat rust een beloning was, iets dat ik moest verdienen door mezelf tot het uiterste te drijven. Je best doen behoort tot het verleden.
Het kostte me veel tijd om één simpele waarheid te leren: er is niets op het werk dat de moeite waard is om te missen. Niet het project, niet de promotie, niet het schouderklopje. Bescherm uw energie alsof deze eindig is, want dat is het ook. Als je het soort vermoeidheid voelt dat slaap niet kan oplossen, volg dan de wijze gids van Ice Cube: controleer jezelf voordat je jezelf verpest.
