Netflixhier tijdens de laatste etappe van het jaar ging een nieuwe serie in première die onmiddellijk mijn best-of-lijst voor 2025 herstructureerde. Het schoof vrijwel alle titels opzij en herwon zijn plaats op de spreekwoordelijke bergtop.
Ik heb het over The Beast in Me, de nieuwe psychologische thriller die vorige week op Netflix verscheen. Ik had de titelafbeelding over mijn tv-scherm zien scrollen, maar pas toen ik seriester Claire Danes over de show hoorde praten in een recente aflevering van SmartLess-podcasts dat ik besloot deze titel te proberen.
Onnodig te zeggen dat ik het in drie dagen uit had. Sindsdien kan ik het niet meer van me afschudden. Dit is geen klacht.
The Beast in Me speelt Danes als Aggie Wiggs, een auteur die worstelt om literaire glorie te herwinnen na een schokkend familie-ongeluk. Zijn focus aan het begin van de show ligt op een boek over de relatie tussen de rechters van het Hooggerechtshof Ruth Bader Ginsburg en Antonin Scalia. Hij lijdt echter aan een ernstig geval van writer’s block, aangewakkerd door een diep verontrustend verdriet dat uiteindelijk de drijvende kracht is achter het grootste deel van Wiggs ‘gedrag en acties gedurende de serie.
Alles verandert wanneer Nile Jarvis (Matthew Rhys), een polariserende figuur in de wereld van vastgoedontwikkeling, naast de deur komt wonen. Hij is arrogant en rijk en iemand die gedijt in het roeren van de pot, wat een gedragskenmerk is dat Aggie verbijstert. Bovendien is Nile de hoofdverdachte in de dood van zijn eerste vrouw, Madison, die zes jaar eerder verdween. Om te ontsnappen aan de stress van de grote stad en de media-aandacht over zijn mogelijke schuldgevoel, verhuist Nile iets verderop in de straat van Aggie.
David Lyons is de hoofdpersoon van The Beast Within Me.
Mis geen van onze onpartijdige technische inhoud en laboratoriumrecensies. CNET toevoegen als uw favoriete Google-bron.
Al snel komt de gedachte bij haar op: moet ze een boek over deze man schrijven? Kan hij bovendien informatie krijgen over de verdwijning van zijn vrouw en mogelijk een bekentenis dat hij haar inderdaad heeft vermoord?
Ik weet zeker dat je kunt zien waar dit heen gaat. Ze verlaat het RBG-boek en richt haar aandacht op Nile Jarvis, wat ertoe leidt dat de twee een disfunctionele vriendschap vormen terwijl ze achter zijn rug met de FBI samenwerkt om zijn schuld te bewijzen. Om meer te zeggen zou ik me moeten verdiepen in de verhaalspoilers die deze show zo meeslepend maken. Laten we ons dus concentreren op wat The Beast in Me tot een eersteklas thriller maakt en, naar mijn mening, een van de beste Netflix-shows van het jaar.
Niets van dit alles zou werken zonder het geweldige team van Denen en Rhys. The Beast in Me is een voorbeeld van twee acteurs die optredens geven die volledig gericht zijn op wat het beste is voor het verhaal. Hun dynamiek is meedogenloos boeiend, met Denen die leunen op de diep emotionele elementen waardoor ze opviel als Carrie Mathison in Homeland en Rhys die de sociopathische aard van Nile verdubbelde en moeiteloos heen en weer schakelde tussen Nile’s flamboyante, charismatische kant en het agressieve, kwaadaardige monster dat onder de oppervlakte op de loer lag.
Wat zijn optreden nog opmerkelijker maakt, is het vermogen van Rhys om je met hem in te leven, aangezien de show verwijst naar misbruik en trauma uit zijn jeugd. Ik moet toegeven dat er echt een aantal eersteklas acteervaardigheden en schrijfvaardigheden nodig zijn om deze emotionele component in een personage over te brengen zonder dat het als huiveringwekkend of gedachteloos overkomt. Dit is een Howard Gordon-restaurant, dus het verbaast me niet dat alles zo goed werkt.
Gordon, de uitvoerend producent van Homeland, is hier de showrunner. Zijn creatieve hereniging met de Denen is niets minder dan spannend.
Er waren zelfs meerdere gevallen tijdens het kijken naar de serie waarin ik overeenkomsten opmerkte tussen de relatie van Aggie en Nile en de relatie van Carrie en Brody in Homeland. Voordat je het vraagt: de dynamiek tussen Aggie en Nile wordt nooit romantisch. Er is echter een ongezonde obsessie en bloeddorst die de twee bindt.
Terwijl The Beast in Me een showcase is van Danes en Rhys, is de ondersteunende cast niets om om te lachen.
Jonathan Banks is de hoofdpersoon van The Beast Within Me.
Brittany Snow, die de tweede vrouw van Nile speelt, Nina, had tijdens de serie wat meer te kauwen kunnen hebben, maar als ze op het scherm verschijnt, levert ze absoluut resultaat. Jonathan Banks kruipt moeiteloos in de Logan Roy-achtige rol van Martin Jarvis, de norse en beledigende vader van Nile. David Lyons – die ik met onverwachte vreugde meteen herkende uit de kortstondige CW-superheldenreeks The Cape – is uitstekend als de gemartelde FBI-agent Brian Abbott. Natalie Morales is fantastisch als Aggie’s ex-vrouw. Shelley en Tim Guinee zijn een stille bron van terreur als Martins jongere broer Rick, bijgenaamd ‘Wrecking Ball’. Kortom, iedereen die op het scherm verschijnt, dient het verhaal op de best mogelijke manier.
The Beast in Me lijkt iets dat Alfred Hitchcock zou kunnen maken als hij vandaag nog leefde. Alles, van het camerawerk, de episodische regie, het productieontwerp en de soundtrack, werken harmonieus samen. Het komt zelden voor dat een gelimiteerde serie als deze het gevoel heeft dat alles kan. Ik probeerde aan de tekortkomingen te denken, maar ik had geen resultaat.
De serie is ook een verademing omdat deze de categorie ‘beperkte serie’ volledig verdient, want uiteindelijk sluit de show zijn verhalende lus af. Er is absoluut ruimte voor meer seizoenen, maar het verhaal van Aggie Wiggs en Nile Jarvis staat op zichzelf en kent een bevredigend einde.
De grootste aantrekkingskracht van The Beast in Me is echter het tweehandige karakter van het vertellen van verhalen, waarbij Danes en Rhys de leiding nemen over alle acht afleveringen. Het is een onmogelijk weg te kijken sparringwedstrijd die nu in mijn hoofd leeft zonder iets te betalen. Maak wat ruimte vrij in de jouwe, want als je van goed gemaakte televisieseries houdt, is deze show verplicht.
