De wasstraat was nog niet open, maar de eigenaar was al zenuwachtig.
Hij speurde de straat af naar politievoertuigen en drukte op Vernieuwen op een crowdsourced-kaart waarop recente immigratiecontroles te zien waren.
“Gisteren was het bij ons in de omgeving erg druk”, waarschuwde hij zijn medewerkers. “Wees voorzichtig.”
Maar afgezien van thuisblijven, waren er weinig voorzorgsmaatregelen die de arbeiders, voornamelijk mannen uit Mexico, konden nemen.
Het bedrijf is gelegen langs een van de drukste verkeersaders in Los Angeles. Werknemers worden blootgesteld aan de weg terwijl ze de parade van voertuigen die tussen 7.00 en 16.00 uur passeert, zeven dagen per week schoonmaken, polijsten en polijsten.
Immigratieagenten hebben deze zomer verschillende keren in de sector ingegrepen als onderdeel van een grotere campagne tegen autowasstraten in Los Angeles. Gemaskerde mannen namen een tiental arbeiders mee, van wie de meesten snel werden gedeporteerd. The Times identificeert het bedrijf, de eigenaar of de werknemers niet.
De invallen hadden de overgebleven werknemers bang gemaakt, en velen kwamen niet meer opdagen op hun werk. De surrogaten die de eigenaar had ingehuurd, waren meestal andere immigranten die hem socialezekerheidskaarten lieten zien waarvan hij hoopte dat ze legitiem waren.
Het was echter een publiek geheim dat de autowasindustrie, die lage lonen betaalde voor slopende werkzaamheden, grotendeels mensen zonder legale status aantrok.
“Amerikanen willen dit werk niet doen”, zei de eigenaar.
Na de invallen was het tijdens de doorgaans winstgevende zomermaanden gedwongen om tijdelijk te sluiten. Nu werkte hij weer normaal, maar de omzet daalde, hij had het maximale uit zijn creditcards gehaald en hij wist niet zeker of zijn bedrijf zou overleven. Klanten, bang door de invallen, bleven weg.
‘Mijn doel is om de huur te betalen, de verzekering te betalen en de kinderen te betalen,’ zei de eigenaar tegen zijn manager terwijl ze op een koude novemberochtend koffie dronken en wachtten op hun eerste klant. “Dat is alles.”
De directeur, eveneens een immigrant uit Mexico, knikte. Hij jongleerde de zorgen van zijn baas met zijn persoonlijke zorgen. Hij en zijn team hadden vrienden, familieleden en collega’s zien verdwijnen bij immigratie-invallen. Elke ochtend verliet hij het huis en vroeg zich af of hij ’s avonds terug zou komen.
Ooit was de sfeer bij de wasstraat opgewekt, met medewerkers die grappen maakten terwijl ze auto’s sproeiden en ramen poetsten. Nu hield iedereen, inclusief de directeur, tijdens het werken de weg in de gaten. ‘Laten we zeggen dat het goed met ons gaat,’ zei hij. “Maar we zijn allemaal bang.”
Een paar minuten voor zeven uur stopte een BMW sedan om zich te wassen. De manager zette de stofzuiger aan en sprak een gebed uit.
“Bescherm mij. Bescherm mijn collega’s. En bescherm waar ik werk.”
De eigenaar is in het buitenland geboren, maar verhuisde naar Los Angeles nadat hij de Amerikaanse Green Card-loterij had gewonnen.
Hij gebruikte zijn spaargeld om de autowasstraat aan te schaffen, wat destijds een goede investering leek. Er zijn ongeveer 36 miljoen voertuigen in Californië. En in Los Angeles kunnen mensen, althans gedurende een groot deel van het jaar, niet op regen vertrouwen om ze schoon te houden.
Zijn bedrijf heeft dit jaar al een financiële klap gekregen tijdens de bosbranden in Los Angeles, die de lucht vulden met rook en as. Klanten namen niet de moeite om auto’s schoon te maken waarvan ze wisten dat ze weer vies zouden worden.
Toen kwam president Trump, die beloofde recordaantallen migranten te deporteren.
Ik ben niet moedig. Ik heb de baan nodig
— Carwash medewerker
Vorige regeringen hadden zich geconcentreerd op het deporteren van immigranten die misdaden begingen. Maar federale agenten hebben, onder druk om aan de arrestatiequota te voldoen, hun net dramatisch uitgebreid en richten zich op openbare werkplekken die lage lonen betalen.
Carwashmedewerkers zijn – samen met straatverkopers, dagloners, landarbeiders en tuinmannen – laaghangend fruit geworden. Volgens het CLEAN Car Wash Worker Center, dat opkomt voor werknemers in de sector, zijn sinds juni minstens 340 mensen gearresteerd bij invallen in honderd autowasstraten in Zuid-Californië.
De eigenaar was geschokt toen agenten gewapend met geweren en gekleed in kogelvrije vesten zijn bedrijf binnenvielen, de uitgangen blokkeerden met hun voertuigen en werknemers handboeien omdraaiden zonder ooit een huiszoekingsbevel te tonen.
‘Het was een ontvoering,’ zei hij. “Het voelde alsof we in Afghanistan of Irak waren, en niet in het centrum van Los Angeles.”
Sommige mannen die bij de invallen en daaropvolgende invallen door agenten waren weggesleept, woonden al tientallen jaren in de Verenigde Staten. Velen waren vaders van Amerikaanse kinderen.
De manager werd geplaagd door schuldgevoelens van de overlevende. Hij kwam oorspronkelijk uit dezelfde Mexicaanse stad als een van de mannen die werden gearresteerd en vervolgens gedeporteerd. Een andere arbeider die door de agenten was meegenomen, was op dezelfde ochtend als de inval aangenomen.
Toen kwamen veel medewerkers niet meer opdagen. Eén bleef bijna een maand achter elkaar thuis en leefde van de boodschappen die zijn vrienden en familie naar zijn appartement brachten.
Maar uiteindelijk keerde de medewerker – en zijn broer – terug naar de wasstraat. ‘Ik ben niet dapper,’ zei de broer. “Ik heb de baan nodig.”
De broer was al bijna 25 jaar in het land en had drie in de VS geboren zonen, van wie er één als marinier had gediend.
Hij had de hele tijd bij autowasstraten gezwoegd, gehurkt om banden schoon te maken, zich uitgestrekt naar droge daken en elke avond thuisgekomen met pijnlijke hakken en knopen in zijn nek. Minder bestraffende industrieën waren geen optie voor mensen zonder geldige werkdocumenten, zei hij, vooral in het Trump-tijdperk.
Hij was tijdens een van de invallen bij de autowasplaats geweest en kon zijn arrestatie pas ontwijken toen de eigenaar voor hem stopte en agenten vroeg eerst met hem te spreken.
De man zei dat hij vrede had gesloten met het idee dat zijn tijd in de Verenigde Staten misschien ten einde zou lopen. ‘Mijn kinderen zijn tenminste volwassen’, zei hij.
De twee broers waren op die frisse novemberdag bezig met het drogen van Audi’s, Mercedes en een klassieke Porsche. Ze verdienden weinig meer dan het minimumloon en konden de meeste fooien behouden.
Hun bazen hadden hen verteld dat als immigratieagenten zouden terugkeren, de arbeiders zouden moeten overwegen zichzelf op te sluiten in de auto’s die ze aan het schoonmaken waren. ‘Ren niet weg,’ zei de manager. “Ze zullen gewoon achtervolgen.”
Bij de kassa keek de kassier naar een website waarop immigratie- en douanehandhavingsacties in de regio werden bijgehouden. Tot nu toe was er geen activiteit in de buurt.
Ze was aanwezig geweest bij immigratiecontroles en was nog steeds boos op zichzelf omdat ze niet meer had gedaan om te voorkomen dat agenten haar collega’s zouden ontvoeren. ‘Je denkt dat je tegen ze opkomt, maar als het gebeurt, is het anders’, zei hij. “Ik was als een hert in de koplampen.”
Terwijl arbeiders zijn Toyota Camry schoonmaakten, zat een gepensioneerde geschiedenisprofessor op een bankje te wachten en las een biografie van Ulysses S. Grant. De ICE-invallen hadden sommige klanten bang gemaakt, maar anderen ertoe aangezet hun steun te betuigen. Hij zei dat hij besloot het bedrijf te betuttelen omdat hij boos was over het harde optreden van de regering-Trump tegen immigratie.
“Ze ervaren niet het ergste van het ergste, ze krijgen het gemakkelijkste”, zei hij.
Hij merkte dat een vriend van hem, een in de Verenigde Staten geboren Latino, nu een kopie van zijn geboorteakte bij zich had. Voor het geval dat.
“Dit is niet het Amerika waarin ik ben opgegroeid”, zei de klant.
De eigenaar van de autowasstraat probeerde ook de belofte van de Verenigde Staten te verzoenen met de realiteit die hij ervoer.
‘Ik dacht dat Trump een zakenman was’, zei hij. “Maar het terroriseert bedrijven echt.”
De eigenaar had belasting betaald over de inkomsten van zijn werknemers, zei hij. Zij hadden het ook gedaan. “Ze duwden de economie, betaalden huur, betaalden verzekeringen, kochten dingen.”
‘Oké, pak de criminelen, pak de slechteriken,’ vervolgde hij. “Maar dit zijn harde werkers. Criminelen werken niet bij een wasstraat of wachten buiten een Home Depot.”
De eigenaar had onlangs het Amerikaanse staatsburgerschap verkregen. Maar hij was gedesillusioneerd: door de invallen, door de dakloosheidscrisis in Los Angeles, door de hoge gezondheidszorgkosten. Hij zei dat zijn vrouw de Verenigde Staten wilde verlaten en naar huis wilde terugkeren.
“Dit is niet de Amerikaanse droom”, zei hij. “Dit is een Amerikaanse nachtmerrie.”
Toen de zon onderging aan de horizon rolde de laatste auto van de dag uit de wasstraat: een schone, glimmende Tesla.
De manager zette de stofzuiger uit, rolde de slangen op en ademde opgelucht uit. Hij en zijn staf hadden weer een dag overleefd. Die avond zouden ze in ieder geval naar huis terugkeren, naar hun families.
