IIn de wereld van cartoonachtige racegames is het duidelijk wie de baas is. Terwijl de besnorde loodgieter van Nintendo domineert vanuit zijn gouden skelter, heeft iedereen, van Crash Bandicoot tot Sonic en Garfield, geprobeerd – en faalde – om het podium te bereiken. Nu er niemand meer is die zijn dominantie in de karting kan betwisten, Nintendo hij probeert zichzelf te overtreffen in zijn eigen spel.
In Kirby Air Riders, het onverwachte vervolg op een kritisch gefilterde GameCube-game uit 2003, zien we de roze squishbal en zijn vrienden die zich voor hun leven vastklampen aan zwevende raceauto’s. Zonder een Grand Prix om aan deel te nemen, kies je in de titelmodus van het spel een circuit en race om als eerste van zes spelers de finish te bereiken, elkaar aan te vallen en speciale wapens en vaardigheden los te laten om kleurrijke, schattige chaos te creëren.
Je accelereert te allen tijde automatisch, waarbij je de analoge stick de opdracht geeft om in bochten te accelereren, waarbij je de richting van je slide richt met een goed getimed schot. Air Riders heeft een verrassend steile leercurve: en Het kostte me een uur om te stoppen tegen muren te botsen. Maar zodra je leert de stick los te laten en als een professional begint te driften, onthult het een bevredigende, zen, minimalistische benadering van competitief racen.
Waar Sonic tijdens zijn kartuitje in 2025 Steve van Minecraft, Hatsune Miku van VTuber en Kiryu van Yakuza in zijn gelederen rekruteerde, laat Air Riders je strijden tegen legendarische personages zoals een bewuste rots, een slijm met googly-eyed en iemand die Chef Kawasaki heet. Ken je Lolo en Lala nog? … NEE? Nou, ik ben hier! Maar waar de selectie ontbreekt, bieden de machines de Air Riders verrassende variatie en diepgang, waardoor je van tanks kunt gaan die vijanden vernietigen tot papieren vliegtuigjes die vrolijk rondzweven.
Elk nummer heeft persoonlijkheid en spektakel, en er is een sterk gevoel van visuele samenhang dat eerder dit jaar ernstig ontbrak in Sonic Racing: CrossWorlds. De kunststijl komt echt tot zijn recht in de verhaalmodus van Air Riders, Road Trip. Het is de beste singleplayermodus die regisseur Masahiro Sakurai (die ook Smash Bros bestuurt) ooit heeft bedacht, vol surrealistische baasgevechten, slim aangepaste races en vreemd genoeg grote tussenfilmpjes, zoals een droom die je zou kunnen hebben nadat je iets te veel kaas hebt geslikt voor het slapen gaan.
De grote multiplayermodus, City Trials, valt echter tegen. Een chaotische botsing van grondstoffen in Battle Royale-stijl, gevolgd door een botsing van minigames in Mario Party-stijl, voelt verbijsterend zinloos: je besteedt vijf minuten aan het opstarten van een minigame die binnen enkele seconden voorbij is. De laatste modus, Top Ride, biedt een vereenvoudigde versie van het hoofdevenement, waarin je racet vanuit vogelperspectief in een op Micro Machines geïnspireerde melee. Het is leuk, als het oppervlakkig is.
Wat Air Riders mist aan spelmodi, wordt gecompenseerd door charme. Er zijn talloze aanpassingsmogelijkheden, waarmee je je rit kunt verbeteren met ontgrendelbare stickers en alternatieve kleurenschema’s. Je kunt zelfs een knuffel aan je auto hangen, zoals een Labubu met het merk Kirby.
Dit is een strak gefocuste game die me doet denken aan het leuke ontwerp van Nintendo’s eerste game uit het NES-tijdperk, in positieve of negatieve zin. Het heeft een beetje Sakurai-magie en een hoop visuele flair, maar voor de volle prijs is het – net als Kirby – een beetje opgeblazen.
