IIn een bevroren laboratorium vol cryogeen gesuspendeerde experimentele levensvormen verstoren metalen laarzen de vrieskou. Een eenzame premiejager, gekleed in een bekende oranje jumpsuit, richt zijn blaster naar voren. Terwijl ik richting de stroomgenerator van de faciliteit loop, door de deuren tuur en op zoek ben naar geheime ingangen, kapotte luiken en verborgen sleutels, vermoed ik dat ik precies weet wat er zal gebeuren als deze plek begint te ontdooien; elk gerinkel en gekraak klinkt alsof het een lang sluimerend beest is dat uit een van die peulen tevoorschijn komt. Toch gaat Samus Aran dieper, omdat ze nooit ergens bang voor is geweest.
Dit gedeelte van Prime 4 is klassiek Metroid: sfeervol, verontrustend, eenzaam, gevaarlijk en cryptisch. Samus, de coolste held van Nintendo, is onberispelijk geweldig, hier uitgerust met nieuwe paranormale krachten die haar kostuum accentueren met een pulserend paars licht. (Ik heb veel screenshots gemaakt waarop ze er overal in de game net zo stoer uitziet.) Ze wordt bestuurd met twee thumbsticks of, veel beter, veel intuïtiever, door een van de afstandsbedieningen van de Switch 2 op het scherm te richten om te richten. Of zelfs als muis op een tafel of op mijn knie, ook al deed mijn pols na een tijdje pijn. Hij verandert in een rollende bal, verplaatst beelden met zijn geest op hun plaats en rijdt op een vormveranderende futuristische motorfiets door lava en zand tussen de verlaten structuren van deze verre planeet, waardoor de verloren kennis van zijn dode beschaving wordt ontgrendeld.
Er is hier inderdaad veel klassieke Metroid Prime. Dingen die ik heb gemist sinds deze atmosferische avonturen in 2007 stopten: de geleidelijke ontplooiing van nieuwe krachten en gadgets; DE Bij Giger visueel ontwerp; geduldig alles scannen met het vizier van Samus op aanwijzingen; het rustige tempo van verkenning, onderbroken door plotselinge uitbarstingen van hectische explosies wanneer robots of buitenaardse wezens verschijnen. Het heeft een aantal spectaculaire locaties en momenten: enorme baaswezens, de woestijn die zich over de planeet uitstrekt onder een meedogenloze vreemde zon, wolven die als schimmen uit een sneeuwstorm tevoorschijn komen.
Naast de geesten uit de Metroid-serie was ik verrast om hier ook echo’s van andere verlaten Nintendo-sci-fi-series aan te treffen. Als je nog steeds wacht op de lang verloren gewaande vervolgfilms van F-Zero of Star Fox, dan zijn ze hier onwaarschijnlijk: in de zwevende besturing van Samus’ motor en haar cyberspace-trainingen; in de manier waarop vliegende wezens zich soms in formatie voor je opstellen, waardoor je ze met je dradenkruis kunt beschilderen en een zinderende schijf kunt afvuren om ze te laten ontploffen.
Maar er is ook veel dat het doet Niet Ik voel me als Metroid, en meestal erger. Iemand bij zowel Retro Studios als moederbedrijf Nintendo was duidelijk bezorgd dat spelers zouden verdwalen en zich afvroegen wat ze nu moesten doen, dus Samus heeft nu een metgezel die suggesties geeft over waar ze heen moet. De geredde ingenieur Myles MacKenzie kreeg veel kritiek tijdens de previewperiode van Metroid Prime 4 – terecht, want hij is eigenlijk buitengewoon irritant en schiet Joss Whedon-achtige grappen op zichzelf af terwijl Samus toekijkt in wat ik alleen maar kan aannemen een stil oordeel is. Gelukkig is hij de hele 15 minuten aanwezig voordat hij zich aan het einde van het eerste gebied van de game opsluit in een basiskamp, waardoor Samus (en de speler) in alle rust op verkenning kan gaan.
Afgezien van het geven van enkele ongewenste tips toen ik te veel tijd door de woestijn had gezworven, kwam Myles nooit meer opdagen, tenzij ik om zijn hulp vroeg. (In de verlaten faciliteiten die het grootste deel van het spel uitmaken, is haar radiosignaal zo vervormd dat je haar stem niet kunt oproepen, ook al zou je dat willen.) Maar Samus komt in de loop van het spel meer gestrande soldaten tegen, en helaas zijn dat ook zo. Alle vervelend als ze in de buurt zijn en je verkenning te vaak onderbreken met slogans en nutteloos advies. De woestijn die alle verschillende gebieden met elkaar verbindt, is ondertussen teleurstellend leeg. Vooral in de laatste uren van het spel is er veel vervelend heen en weer schieten over deze uitgestrektheid, wat beslist niet-Metroid (en niet erg prettig) aanvoelt, vergeleken met de smalle gangen en gespannen ruimtestationgevechten die je elders aantreft.
Metroid Prime 4 voelt vaak aan als een experimentele game van 15 jaar geleden. Ik kan niet genoeg benadrukken dat dit vooral een goede zaak is. Het is wonderbaarlijk onaangetast door de conventies van modern gameontwerp. Ironisch genoeg heeft het wachten op Prime 4 zo lang geduurd dat wat in het verleden saai of archaïsch had geleken nu verfrissend retro lijkt: dingen als overal naartoe lopen in plaats van gebruik te maken van snel reizen; of de langzame en methodische cadans; of de voorspelbare structuur waarin je tegen vijf verschillende baasmonsters vecht in vijf verschillende voor de hand liggende arena’s om vijf verschillende sleutels te verzamelen. Andere dingen zijn minder vergeeflijk, zoals het schokkerige automatisch opslaan. Het opnieuw moeten beleven van een verkenningstocht van een half uur in een met lava ingelegde wapenfaciliteit na een accidentele dood is dat wel Niet plezier.
na de promotie van de nieuwsbrief
Misschien zou ik teleurgesteld zijn geweest over Metroid Prime 4 als het in 2010 was uitgekomen. Maar nu, na zo’n lange pauze, ben ik blij om terug te keren naar deze anachronistische manier van spelen: langzaam, moeizaam, soms vervelend. Het is eerder een reünietour dan een revival voor de Metroid Prime-serie: een deel van het nieuwe materiaal is niet succesvol, maar de klassieke nummers zijn nog steeds even geweldig als altijd.
