Mijn bus arriveert bij het Havenbedrijf. Ik heb 10 minuten om door de stad te reizen voor mijn eerste ontmoeting. Ik ren de roltrap af, ren tussen mensenmassa’s door en kom uit bij een tourniquet in de metro. Ik haal mijn MetroCard door de magnetische lezer, doe een stap naar voren, maar word in mijn lies gecontroleerd door een vergrendelde metalen staaf, en draai mijn vinger naar een scherm met de tekst ‘PLEASE SWIPE AGAIN’. Ik geef het nog een keer door. “ONVOLDOENDE TARIEF.”
Om mijn MetroCard op te waarderen, loop ik richting de kiosk. Hij weigert mijn creditcard te lezen. Ik scroll nog een paar keer. Niets. Ik tast in mijn achterzak, ontdek een verfrommeld biljet van tien dollar en stop het in de machine. Hij wil mijn geld niet aannemen. Ik spreidde het bankbiljet met mijn handen uit en stopte het er weer in.
De kiosk spuugt mijn opgeladen MetroCard uit. Ingebed in het verschrikkelijke blauw-gele ontwerp ligt dezelfde verschrikkelijke ervaring, die zich herhaalt.
De MetroCard is al meer dan dertig jaar een kenmerk van het metrosysteem van New York City. In die tijd, zo zouden sommigen kunnen beweren, werd het een ontwerp icoon. Ik ben het er respectvol mee oneens.
Design is onlosmakelijk verbonden met ervaring. Het ontwerp van de MetroCard is net zo verouderd als de technologie ervan. Gelukkig heeft de MTA, na jaren van slechte ervaringen met MetroCards zoals de mijne, zijn laatste update naar swipe-technologie gemaakt.
In 1993 werd de MetroCard geïntroduceerd als vervanging voor metromunten. Het bestaat al tientallen jaren als de dominante methode voor New Yorkers om toegang te krijgen tot de metro. Maar in 2019 kondigde de MTA aan dat het een tap-and-go-systeem zou introduceren genaamd OMNY. Dat jaar installeerden ze het op Staten Island-bussen en in 16 metro’s als onderdeel van een proefprogramma. In de daaropvolgende vier jaar installeerden ze OMNY-machines in alle vijf stadsdelen.
Manhattan en Brooklyn waren early adopters. Volgens Shanifah Rieara, Chief Customer Officer van MTA, gebruikte in november 2024 60% van de rijders OMNY. “Het beheren van twee systemen, met hun dubbele kosten, betekende dat we een bepaalde datum moesten vastleggen”, zegt hij. Maar die datum werd voortdurend uitgesteld vanwege trage installatie en technische problemen met de resterende automaten. Nu er op bijna elke transitlocatie een OMNY-lezer en -automaat staat, zegt de MTA welterusten tegen de MetroCard. En ze zullen minstens $ 20 miljoen aan bedrijfskosten besparen.
Een ontwerp dat niet zal verdwijnen
Het ontwerp van de MetroCard is sinds de jaren negentig min of meer hetzelfde gebleven. Waarom? “We zijn gebonden aan nostalgie en branding”, zegt Rieara. “Wij hadden er geen belang bij om het te veranderen.”
Toen het in 1997 opnieuw werd ontworpen, was het uiterlijk van de MetroCard nieuw. Er waren nieuwe hulpmiddelen voor verloop en perspectief beschikbaar voor de ontwerper. Iemand bij de MTA had een geweldige dag: ze creëerden een felgele zonsondergang, een reflectie en een vervormd MetroCard-logo, dat een trein nabootste. Dit ontwerp zag er snel uit. Rijders hadden een wrijvingsloze scrollervaring verwacht, en niet een constant ‘PLEASE SLIDE AGAIN’.
Het oorspronkelijke MetroCard-ontwerp uit 1993 was daarentegen minder ambitieus. Hij was ook eerlijker. Het verloop was puur nuttig: het gaf de rijder de opdracht naar links te vegen. En dat MetroCard-logo? Hij zweefde in een vage 3D-ruimte. Het ontwerp imiteerde niet. Hij beloofde niet te veel.
Het ontwerp van transportkaarten zou je niet in slaap moeten brengen. In Hong Kong hebben ze de Octopus-kaart, die is voorzien van een dynamische gele, groene en blauwe oneindigheidsring. In combinatie met een klein typografisch Octopus-logo lijkt het modernistische ontwerp van het papier uit de studio van Chermayeff & Geismar & Haviv te komen. Hij heeft er vertrouwen in. En sinds 1997 heeft de functionaliteit van de kaart zijn ontwerpbeloften waargemaakt met een overwegend betrouwbare tap-and-go-service.
Een van mijn favoriete onderdelen van de Octopus-kaart? Omarm het feit dat je een verzamelobject bent. Ruiters kunnen hun kaarten personaliseren met versieringen zoals Pokémon-sleutelhangers en plastic googly-ogen uit de film Dienen. Dit niveau van personalisatie creëert de perceptie van kwaliteitsservice – u zou uw gedupeerde kaart volgende week niet in de prullenbak gooien.
Door de jaren heen kregen MetroCard-passagiers speciale kaarten, maar het ontwerp was een halve maat: een gedeeltelijke afdruk op de achterkant van de kaart. Het leek op een advertentie. Op deze kaarten stonden een reeks iconen, van kunstenaar Barbara Kruger tot honkbalspeler Jackie Robinson tot muzikant Olivia Rodrigo. Voor een plastic kaart die vaak werd herdrukt, had de MTA elk van deze zware spelers een compleet herontwerp van de kaart kunnen geven. Andere landen doen het.
De Londense transportkaart, de Oyster, verruilt af en toe het kenmerkende tweekleurige blauw voor een speciaal ontwerp op de voorkant van de kaart. Ze hebben het koninklijk huwelijk van William en Kate gevierd, het diamanten jubileum van de koningin, de 150ste verjaardag van de Underground en zelfs de 20ste verjaardag van de Oyster-kaart zelf, die in 2003 debuteerde. Deze ontwerpen zijn niets om over naar huis te schrijven, maar ze creëren in ieder geval een gedeeld feestmoment voor de fietser.
Vooruitkijken
Het moederbedrijf van Oyster, Transport for London, heeft zijn scantechnologie in licentie gegeven aan de MTA voor de OMNY. Tot nu toe heb ik goede ervaringen met de nieuwe kaart. Elke donderdagmiddag haast ik me naar mijn kantoor nadat ik les heb gegeven aan de School of Visual Arts in Gramercy Park. Ik moet drie uur werk en gemiste vergaderingen inhalen, en in tegenstelling tot mijn MetroCard-nachtmerries van het Havenbedrijf gaat OMNY probleemloos verder. Dit houdt mij gezond.
Deze functionele ervaring komt terug in het ontwerp van OMNY. Die zwart-witte kaart is simpel, no-nonsense. Het maakt gebruik van Neue Haas Grotesk, passend bij de utilitaire typografie van het grafische systeem van de MTA. Het inline gedeelte van de letters markeert de weg- en spoorbanen, de barcode benadrukt de papierscantechnologie. Dit ontwerp is niet overdreven dramatisch zoals de MetroCard van weleer.
Maar is een functioneel ontwerp genoeg voor de NYC OV-kaart van de toekomst?
Design is cultuur. Komiek Kareem Rahma verandert een MetroCard in de microfoon voor zijn podcast. De OnlyNY-winkel verkoopt artikelen met een MTA-licentie, zoals metalen metroborden en mini-straatverlichting. Voor anderen zijn die items nuttig. Voor New Yorkers vertegenwoordigen ze identiteit.
De OMNY-kaart is een echte kans om cultuur en design met elkaar te verweven. Dit jaar bewees de MTA het Echt aandacht voor design: ze onthulden een animatiefilm van ontwerper Giorgia Lupi, getiteld ‘A Data Love Letter to the Subway’. Hun nieuwe metrokaart, de eerste update in 50 jaar, knikt naar het klassieke ontwerp van Massimo Vignelli. En de meeste metrostations hebben eindelijk gedigitaliseerde dienstregelingen met elegante typografie.
Als de MTA de OMNY-kaart voortdurend bijwerkt, zowel op papier als digitaal, zal het een cultureel artefact worden. New York zit vol met trotse ontwerpers die graag een speciale editie OMNY willen creëren. Champions Design kon karakter aan de kaart geven. Collins kon burgerlijke glorie vieren. Het centrum zou er een sportief tintje aan kunnen geven. Deze bijzondere ontwerpen zouden een gedeeld moment onder New Yorkers creëren. Maar die projecten moeten op het juiste moment toeslaan.
Als Zohran Mamdani in januari de burgemeester van New York overneemt, mag design niet onderaan zijn to-do-lijst blijven staan. Hij heeft gedurfde ideeën. Als ze het goed doen, zal een geweldig ontwerp de ervaring in onze geest versterken. Een gratis bus die op tijd rijdt? Een speciale editie OMNY-kaart zou ons een gevoel van New York-trots geven.
