Om maar te zeggen: de Verenigde Staten De Senaat is disfunctioneel geworden het is alsof je suggereert dat het water nat is of dat de nachtelijke hemel donker is.
Het instituut dat zichzelf ‘het grootste overlegorgaan ter wereld’ noemt, zou moeten dienen als een huiveringwekkende plaat die het heetste Huis van Afgevaardigden tempert en gewicht en wijsheid toepast bij de aanpak van de grote kwesties van onze tijd. Maar dat is het ook veranderd in een onaangename puinhoop van files en partijdige hacking.
Een deel hiervan is te wijten aan obstructie, een van de meest onderscheidende kenmerken van de Senaatdat de afgelopen tien jaar is misbruikt en misbruikt tot het punt dat het, in de woorden van congreswetenschapper Norman J. Ornstein, een uniek ‘wapen van massale obstructie’ is geworden.
Democraat Jeff Merkley, junior Amerikaanse senator uit Oregon, heeft jarenlang een voornamelijk eenmanskruistocht gevoerd, gericht op het hervormen van de filibuster en het herstellen van wat zonlicht en zelfdiscipline in het Huis van Afgevaardigden.
In 2022, Merkley en zijn bondgenoten kwam binnen met twee stemmen om de filibuster in de stemrechtwetgeving te veranderen. Blijf steun zoeken voor een bredere herziening.
“Dit is essentieel zodat mensen kunnen zien wat hun vertegenwoordigers bespreken en vervolgens de kans krijgen om hun mening te uiten”, zei Merkley vanuit het Capitool na een stemming in de Senaat.
“Zonder dat het publiek de obstructie kan zien,” zei hij, “kunnen ze niet echt reageren.”
Het volgende is een bespreking van het congresproces, maar voordat uw ogen glazig worden: je moet begrijpen dat het proces bepalend is de manier waarop veel dingen gedaan worden – of niet – in Washington, DC
De filibuster, die in de loop van de tijd is veranderd, heeft invloed op hoe lang senatoren op de Senaatsvloer kunnen spreken. In tegenstelling tot het Huis van Afgevaardigden, dat regels heeft die het debat beperken, kent de Senaat geen beperkingen, tenzij er een stemming wordt gehouden om het debat specifiek te beëindigen en de kwestie tot een oplossing te brengen. Daarover straks meer.
In de breedste zin van het woord is de filibuster een manier om de belangen van een minderheid van senatoren en hun kiezers te beschermen, door een klein maar vastberaden aantal wetgevers – of zelfs een enkel lid – toe te staan een stemming te belemmeren door het woord te voeren en non-stop te praten.
Misschien wel de bekendste en zeker de meest gefictionaliseerde versie van een filibuster vond plaats in de film ‘Mr. Smith Goes to Washington’. De fictieve senator Jefferson Smith, gespeeld door James Stewartpraat zichzelf tot instorting als een manier om nationale aandacht te trekken en politieke corruptie aan het licht te brengen.
Filibuster James Stewart ontving een Oscar-nominatie voor hoofdrolspeler voor zijn vertolking van senator Jefferson Smith in de klassieker ‘Mr. Smith Goes to Washington’ uit 1939.
(Van de Academie voor Filmkunsten en Wetenschappen)
In De klassieker van Frank Caprade goede man wint. (Het is tenslotte Hollywood.) In het echte leven wordt de filibuster vaak gebruikt voor minder nobele doeleinden, vooral om decennia van burgerrechtenwetgeving te dwarsbomen.
Een filibuster was zeldzaam; de kracht ervan was voorbehouden aan alles behalve de belangrijkste kwesties. Maar de afgelopen jaren zijn de zaken drastisch veranderd. De filibuster – of beter gezegd: de dreiging van een filibuster – het is bijna een routine geworden.
Gedeeltelijk komt dit doordat het gemakkelijk is geworden om de Senaat te misleiden.
Leden hoeven niet langer het woord te houden en non-stop te praten, waarbij niet alleen de kracht van hun argumenten op de proef wordt gesteld, maar ook hun fysieke moed en blaasbeheersing. Tegenwoordig is het voldoende dat een wetgever eenvoudigweg zijn of haar eigen standpunten kenbaar maakt bedoeling belemmeren. Meestal wordt de wetgeving vervolgens terzijde geschoven, terwijl de Senaat zich met andere zaken bezighoudt.
Deze pijnloze aanpak heeft de aard van de filibuster veranderd, zei Ornstein, en de manier waarop de Senaat opereert, in zijn nadeel.
“Het is vermoedelijk de taak van de minderheid om zich echt op de voorgrond te plaatsen… om een breder debat te genereren” – op de manier van de fictieve Jefferson Smith – “en in de loop daarvan te hopen dat ze van gedachten kunnen veranderen”, zegt Ornstein, emeritus-wetenschapper van het American Enterprise Institute. “Wat er gebeurde is dat de last naar de meerderheid is verschoven (het doorbreken van de filibuster), wat een verbastering is van wat de filibuster zou moeten zijn.”
Er zijn zestig stemmen nodig om de filibuster te beëindigen, waarbij een beroep wordt gedaan op cloture, om de terminologie van de Senaat te gebruiken. Dit betekent dat het aannemen van wetgeving nu feitelijk een gekwalificeerde meerderheid van de 100 leden tellende Senaat vereist. (Er zijn oplossingen die het bijvoorbeeld mogelijk maken dat de enorme belasting- en uitgavenwet van president Trump dit doen aangenomen met 51-50 stemmenmet Vice-president JD Vance beslist de play-off.)
De filibuster geeft onmetelijke macht aan de minderheid.
Om maar twee voorbeelden te noemen: er bestaat grote publieke steun universele antecedentenonderzoek voor wapenkopers en grotere transparantie in de campagnefinanciering. Beide kwesties hebben de steun van een meerderheid in de Senaat. Het maakt niet uit. Wetgeving om iedereen te bereiken is herhaaldelijk tegengewerkt tot op het punt van de dood.
Dit is waar Merkley in beeld zou komen.
Het zou de filibuster niet elimineren, een voorrecht dat angstvallig wordt bewaakt door leden van beide partijen. (In een zeldzaam vertoon van onafhankelijkheid, Republikeinse senatoren verwerpen De oproep van president Trump om de filibuster te elimineren om een einde te maken aan de recente shutdown van de overheid.)
In plaats daarvan zou Merkley een einde maken aan wat de ‘stille filibuster’ wordt genoemd en wetgevers dwingen daadwerkelijk het woord te nemen en hun zaak publiekelijk te maken totdat zij de overhand krijgen, zich overgeven of fysiek toegeven. ‘Mijn hervorming is gebaseerd op het uitgangspunt dat de minderheid inspraak moet hebben,’ zei hij, ‘maar geen veto.’
Het dwingen van senatoren om zich te verzetten en zich uit te spreken zou de filibuster moeilijker maken, waardoor er een einde zou komen aan het buitensporige en promiscue gebruik ervan, opperde Merkley, en – idealiter – het publiek op een manier zou betrekken om een privébericht naar collega-senatoren te sturen: “Ik ben er niet mee eens!” – Nee.
‘Omdat het zo publiekelijk zichtbaar is,’ zei Merkley, ‘kunnen Amerikaanse burgers hun mening geven, en dat heeft gevolgen. Ze kunnen je afschilderen als een held vanwege je obstructie, of als een zwerver, en dat zal tot uiting komen in de volgende verkiezingen.’
De opruimingsmacht ligt volledig bij de Senaat, waar wetgevers hun eigen regels bepalen en deze naar eigen inzicht kunnen wijzigen. (Mooi werk, als je het kunt krijgen.)
DE filibuster is gewijzigd Voor. In 1917 namen senatoren de regel aan die cloture toestond als een tweederde meerderheid stemde om het debat te beëindigen. In 1975 reduceerde de Senaat dat aantal tot drie vijfde van de senatoren, oftewel 60 leden.
Meer recentelijk hebben de Democraten de regels gewijzigd om filibusters bij de meeste presidentiële nominaties te voorkomen. Republikeinen breidden het uit met genomineerden voor het Hooggerechtshof.
Het hervormen van de filibuster is bepaald geen wondermiddel. De Senaat heeft zichzelf gedegradeerd door een groot deel van zijn gezag op te geven en weinig meer te zijn dan een arm van het Witte Huis van Trump. Een oplossing die meer vereist dan een procedurele renovatie.
Maar wetgevers dwingen stand te houden, hun zaak te bepleiten en te proberen kiezers bijeen te krijgen in plaats van hun pink op te steken en de Senaat te dwingen te sluiten? Het is iets dat de moeite waard is om over te praten.
