VIdeologische Spelen boden in 2025 een feest van bijzondere en wonderbaarlijke spektakels: ecologische fantasieën vol met magische beesten; prachtige, historisch obsessieve recreaties van Feodaal Japan. Maar hier is een weetje voor het einde van het jaar: in het psychologische horrorspel Sleep Awake stapt synthrockpionier Gary Numan in wat misschien wel de meest schokkende rol van zijn leven is: een gigantisch zwevend hoofd genaamd Hypnos.
Deze cameo in een laat stadium is niet helemaal indicatief voor de game als geheel; de paar uur vóór de aankomst van Numan zijn eerder verdrietig dan gek. Meestal verken je de afbrokkelende, vervallen straten van wat wordt beschouwd als de laatste stad op aarde. Deze setting is een prachtig werk van verbeelding. Je ziet het door de ogen van een jonge vrouw genaamd Katja, die zich over daken beweegt en een dor, levenloos achterland overziet, in labyrintische straten waarvan de duisternis en geheimzinnige logica doen denken aan de spannende ondergrondse etsen van de Italiaanse kunstenaar Piranesi.
Hoe is de planeet zo onherbergzaam geworden, zo volledig weggevaagd door het leven? Dit wordt nooit echt duidelijk. In plaats daarvan moet Katja een dringender probleem onder ogen zien: als ze in slaap zou vallen, zou onze held het risico lopen te verdwijnen in een vreemd, ontoegankelijk rijk vanwege een ziekte die Hush wordt genoemd. Net als iedere andere voortdurend uitgeputte persoon hier, doet Katja een paar druppels zacht serum in haar ogen. Plotseling ziet hij psychedelische visioenen en caleidoscopische brekingen van de ruimte. Katja lijkt haar verstand te verliezen; alle anderen deden dat zeker. Wat er nog over is van de samenleving is verworden tot de slaapgebrekparanoia van rivaliserende bendes.
Aanvankelijk gedreven door de wens om voor een ouder familielid te zorgen, loods je Katja zelf door de vele smerige en vervallen ruimtes van het spel. Op een gegeven moment bevind je je in het territorium van een gasmaskercultus, dus je probeert er langs te sluipen, gehurkt tegen muren en onder tafels om detectie te voorkomen. Toch is er vrijwel geen spanning: vijanden volgen mechanische patrouilleroutes; hun gezichtsveld is absurd genereus. Dit is een nogal saai en gemakkelijk verstoppertje-spel.
Sleep Awake verraadt een verder gebrek aan verbeeldingskracht in de gameplay. Er wordt van je verwacht dat je elektrische schakelaars kortsluit door er karren in te rollen; je moet de deuren openen door de sleutelkaarten te vinden die duidelijk zijn geplaatst. Langzaam begint zelfs de pracht van de stad te vervagen: het wordt duidelijk dat je door een rijkelijk schilderachtige tunnel voortbeweegt – in werkelijkheid slechts een licht interactieve en niet bijzonder enge kermisspooktrein.
Dit is jammer, want Sleep Awake is visueel gewaagd. De verkennende actie wordt afgewisseld met verwarrende maar prachtige FMV-sequenties: het griezelige silhouet van bomen tegen een bloedrode lucht; borrelende vloeistoffen weergegeven in extreme close-up. Soms worden deze verontrustende beelden over de echte 3D-ruimte heen gelaagd om wonderlijk vreemde en arthouse-effecten te bereiken. Dit surrealisme strekt zich uit tot het scherm van de dood: als je door een van je domme vijanden op je hoofd wordt geslagen, moet je de duisternis uitlopen en een spectaculaire deur vol licht binnenlopen; Terwijl jij dat doet, muteert de ruimte in hallucinante realtime, waardoor je wordt uitgespuugd tijdens je laatste automatische opslag.
Het doodsscherm is een zeldzaam moment waarop Sleep Awake iets oproept tussen droomlogica en de vreemde verwarrende momenten tussen slaaptoestanden die als een droom kunnen aanvoelen. De rest van de tijd draagt deze narcoleptische nachtmerrie eenvoudigweg zijn psychedelische esthetiek – inclusief de zwevende Numan – zonder ze interactief te ondervragen. Het is te simpel, te leesbaar en eigenlijk niet onlogisch genoeg waar het telt. Misschien wil je hier een nachtje over slapen.
na de promotie van de nieuwsbrief
