Teheran, Iran – De autoriteiten doen er alles aan om drinkwater in heel Iran te leveren, vooral in de hoofdstad Teheran, terwijl Iraniërs met het probleem worstelen gevolgen van de vele aanhoudende crises.
Als het de komende maand niet regent, zal het water in Teheran moeten worden gerantsoeneerd; Sterker nog, de stad met 10 miljoen inwoners moet mogelijk zelfs worden geëvacueerd, zei president Masoud Pezeshkian vrijdag in een toespraak.
Aanbevolen verhalen
lijst van 3 artikeleneinde van de lijst
Hoewel experts zeggen dat het evacueren van de stad een laatste redmiddel is dat waarschijnlijk geen resultaat zal opleveren, is de grimmige waarschuwing van de president indicatief voor de gigantische last waarmee het land van ruim 90 miljoen mensen wordt geconfronteerd, terwijl de worstelende economie wankelt onder de sancties.
Droogte overal
Iran kampt nu met het zesde achtereenvolgende jaar van droogte, die gepaard gaat met hittegolven zorgde voor temperaturen boven de 50 graden Celsius (122 graden Fahrenheit) tijdens de zomer.
Vorig jaar, dat eind september 2025 eindigde, was een van de droogste ooit gemeten, terwijl het huidige jaar nog erger belooft te worden, waarbij Iran begin november slechts 2,3 mm regen ontving, een daling van 81% ten opzichte van het historische gemiddelde voor dezelfde periode, aldus de Meteorologische Organisatie.
Maar liefst 19 dammen staan – vergeleken met negen drie weken geleden – op het punt van opdrogen en zijn nog voor minder dan 5% van hun capaciteit gevuld. Volgens gegevens van de Water Resources Management Company doen tientallen anderen het niet veel beter.
De meeste vijven belangrijke dammen die Teheran voeden van nabijgelegen bergketens hebben de dammen Lar, Latyan, Karaj (Amir Kabir), Taleqan en Mamloo een extreem lage capaciteit, met een gemiddelde capaciteit van ongeveer 10%.
Vorige week ging een zwemmer viraal met een video van het Karaj-reservoir, waaruit bleek dat het waterpeil zo laag was dat hij in sommige delen ervan kon lopen.
Geen verbetering in zicht
Alle ogen zijn gericht op de hemel, aangezien de autoriteiten zeer beperkte opties hebben.
Farshid Vahedifard, hoogleraar civiele techniek en milieutechniek aan de Tufts Universiteit, zei dat de situatie zal verslechteren tenzij het land in kritieke gebieden te maken krijgt met substantiële regen en sneeuwval.
“Anders zal de menselijke tol, zowel economisch als sociaal, ernstig zijn”, zei hij tegen Al Jazeera.
“Waterschaarste voedt nu al lokale spanningen en protesten, die zouden kunnen ontaarden in bredere sociale conflicten, vooral omdat ernstige economische tegenslagen (stijgende inflatie, werkloosheid, huisvestingsproblemen en hoge kosten van levensonderhoud) het vermogen van mensen om het hoofd te bieden verder aantasten.”
Minister van Energie Abbas Aliabadi vertelde zaterdag aan verslaggevers dat de staat binnenkort zou beginnen met het rantsoeneren van water, en het indien nodig zelfs ’s nachts in het hele land volledig zou afsluiten.
Zelfs vóór de aankondiging hadden mensen online en sommige media gemeld dat het water in Teheran van de ene op de andere dag was gestopt. Miljoenen mensen hebben de gevolgen ondervonden water zonder waarschuwing onderbrekingen, zelfs tijdens de zomer.
Aliabadi schreef een deel van de spanning toe aan schade aan de infrastructuur veroorzaakt door de Twaalfdaagse oorlog met Israël in juni en stedelijke gebruikers met een hoog verbruik zullen worden bestraft. Hij spoorde mensen aan om wateropslagtanks aan te schaffen.
De autoriteiten leggen de verantwoordelijkheid al lang bij mensen neer en dringen er bij hen op aan minder te consumeren. Maar zelfs als de Iraniërs het gebruik met 20% zouden verminderen, zoals de autoriteiten eisen, wordt aangenomen dat de huishoudelijke consumptie minder dan 8% van al het gebruik zou uitmaken, en dat bijna de hele rest naar de landbouw zou gaan.
Lokale kranten boden deze week een mengeling van kritiek en wanhoop.
Het gematigde dagblad Etemad zegt dat de belangrijkste oorzaak van het probleem “ongekwalificeerde” managers op sleutelposities zijn, terwijl het hervormingsgezinde dagblad Shargh schrijft dat het milieu “opgeofferd wordt ter wille van de politiek”.
Radicale hervormingen zijn niet plausibel
Iran is niet het enige land in de regio, of in de wereld, de gevolgen voelen van een warm klimaat. Maar het doet het slechter dan de meeste grote landen in de regio.
Kaveh Madani, directeur van het Instituut voor Water, Milieu en Gezondheid van de Verenigde Naties en voormalig plaatsvervangend hoofd van het Iraanse ministerie van Milieu, zei dat Iran weliswaar geen waterrijke natie is, maar dat een mix van wanbeheer, gebrek aan vooruitziendheid en een te grote afhankelijkheid van technologie een perceptie van de beschikbaarheid van water heeft gecreëerd.
“Teheran is bijvoorbeeld een droge plaats, maar je blijft er water naartoe brengen, dammen bouwen en denken dat je het altijd van meer water kunt voorzien”, zei Madani, eraan toevoegend dat Iran als gevolg daarvan nu onder andere “waterbankroet” is.
“We zien niet alleen het falen van de watervoorziening… maar ook het falen van de energievoorziening, het falen van aardgas… Dit zijn allemaal tekenen die ons vertellen hoe beperkt de groei van de hulpbronnen is.
“Maar ik denk dat mensen bij de eerste regen of overstroming de situatie misschien zullen vergeten”, vertelde hij aan Al Jazeera.
De eerste keer dat Opperste Leider Ayatollah Ali Khamenei de Iraniërs publiekelijk opriep om minder water te consumeren, was bijna vijftien jaar geleden.
Maar sindsdien zijn de zaken chronisch erger geworden, en er is geen regering meer reformistisch, gematigd of onverzettelijkslaagde erin wateronzekerheid te voorkomen, terwijl Iran zijn ontwikkeling nastreefde met weinig aandacht voor duurzaamheid.
Zes jaar van droogte kan elk land verlammen, maar dat rechtvaardigt niet het huidige gebrek aan waterbestendigheid, zei Madani. Hij voegde eraan toe dat Iran deze periode van focus op water zou kunnen gebruiken om significante veranderingen door te voeren, waarvoor een langetermijnbeleid nodig zou zijn dat op de korte termijn geen resultaten oplevert.
“Er is dus een echte patriot nodig om bereid te zijn door het grote publiek gekruisigd te worden, maar tegelijkertijd een collectieve overwinning voor de Iraniërs op de lange termijn te bewerkstelligen. Ik denk niet dat die persoon momenteel bestaat, en de dingen die we in Iran zien maken radicale hervormingen niet plausibel.”
Zelfvoorziening, tegen welke prijs?
De Iraanse wet vereist dat 85% van het binnenlandse voedsel lokaal wordt geproduceerd, vertelde Morad Kaviani, hoogleraar geografie en hydropolitiek aan de Iraanse Kharazmi Universiteit, vorige week aan de staatstelevisie.
Hij voegde er echter aan toe dat Iran niet over de noodzakelijke water- en bodemcapaciteiten beschikt, en dat bijna 30% van de landbouwproductie verloren gaat door een gebrek aan infrastructuur, verouderde irrigatiepraktijken en slechte gewasselectie.
Modernisering en snelle industriële groei zorgden al vóór de islamitische revolutie van 1979 voor een druk op de watervoorraden, en het beleid van zelfvoorziening in de landbouw dat daarop volgde maakte de situatie nog erger.
Volgens het Statistisch Centrum van Iran is meer dan 90% van de Iraanse watervoorziening bestemd voor de landbouw, die slechts ongeveer 12% van het Iraanse bbp en ongeveer 14% van de werkgelegenheid vertegenwoordigt in het Iraanse kalenderjaar dat eindigt in maart 2025.
Maar zelfs mensen die in deze relatief kleine sector werken lijden onder het feit dat de waterbronnen snel opdrogen.
Regeringen van na de revolutie bouwden, vaak via de bouwafdeling van de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC), honderden dammen en putten, waardoor de rivieren buitensporig werden verstoord, terwijl veel reservoirs gedeeltelijk leeg stonden.
De autoriteiten hebben ook ondergrondse watervoorraden in een ongecontroleerd tempo geëxploiteerd, waardoor wijdverbreide bodemdaling en de ineenstorting van ecosystemen zijn veroorzaakt in gebieden als Isfahan in centraal Iran en Sistan en Baluchestan in het zuidoosten.
Teheran en veel andere steden hebben hun hulpbronnen uitgeput, waardoor ze door de verouderende infrastructuur afhankelijk zijn van watertransport uit verre watervoerende lagen.
Iran is ook niet in staat buitenlandse investeringen aan te trekken om zijn noodlijdende infrastructuur te redden sancties die al jaren verwoestend zijn die al jaren bestaan.
Onder de sancties kan Iran de werkgelegenheidspatronen in plattelandsgebieden, waar de meeste mensen zich bezighouden met waterintensieve landbouw, niet diversifiëren, waardoor het land wordt gedwongen door te gaan met het toewijzen van water aan de landbouw, uit angst dat het bedreigen van die banen in de landbouw protesten zou kunnen veroorzaken en zelfs een nationaal veiligheidsrisico zou kunnen creëren, zei Madani van de Universiteit van de Verenigde Naties.
Tientallen jaren van wanbeheer
Ongeveer een derde van al het water in Iran wordt verspild of uitgegeven zonder enige teruggave, zeiden staatsmedia eind september, daarbij verwijzend naar de Water and Wastewater Company of Iran.
Dit omvat ongeveer 15% aan fysieke verliezen en ruim 16% geclassificeerd als illegale consumptie, gratis openbaar gebruik en meterfouten.
Vahedifard, de professor, wees erop dat de regering kortetermijnmaatregelen heeft gelanceerd, zoals ontzilting en overdrachten tussen stroomgebieden, maar dat het watersysteem zich al in “een bijna onherstelbare staat” bevindt na tientallen jaren van wanbeheer en het negeren van waarschuwingen van experts.
“De planning moet zich nu richten op het beheersen van de realiteit van schaarste… van aanbodgestuurde techniek naar op veerkracht gebaseerd beheer, gericht op het aanvullen van grondwater en het herstel van watervoerende lagen,” zei Vahedifard, eraan toevoegend dat Iran ook infrastructuurinvesteringen, transparante gegevensuitwisseling, geïntegreerde water-energie-landbouwplanning en echte participatie van de gemeenschap nodig heeft.
Hij zei dat verschillende gemeenschappen in Iran te maken hebben met verschillende risicodrempels op basis van sociaal-economische en ecologische omstandigheden, en dat er grote verschillen bestaan tussen stedelijke en landelijke gebieden en centrale en perifere provincies in termen van prioriteiten in het nationale water- en infrastructuurbeleid.
“Uiteindelijk gaat rechtvaardig waterbeheer niet alleen over gelijkheid”, zei hij. “Het is van cruciaal belang voor de ecologische stabiliteit en sociale cohesie van Iran.”
