Er blijven vragen bestaan over de werkelijke schade aan het Iraanse nucleaire programma. Maar even contrastrijk opmerkingen EN relaties ze komen uit de regering-Trump en Schattingen van de inlichtingendiensten van het PentagonEén ding is zeker: de mislukte diplomatie van Trump heeft ons in deze puinhoop gebracht.
Ik zou het moeten weten. Tien jaar geleden was ik in Wenen als onderdeel van het Amerikaanse team dat onderhandelde over een overeenkomst om te voorkomen dat Iran een kernwapen zou verwerven.
Die onderhandelingen culmineerden in het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) van 2015. Het was de beslissing van Trump in 2018 om zich terug te trekken uit de nucleaire deal met Iran die uiteindelijk leidde tot de huidige gevaarlijke situatie in het Midden-Oosten.
De JCPOA was het resultaat van een aanhoudende campagne van effectieve, principiële Amerikaanse diplomatie. President Obama begon de basis te leggen voor dit nucleaire akkoord zodra hij in 2009 aan de macht kwam. Zijn standpunt – toen en nu gedeeld door het hele Amerikaanse politieke spectrum – was dat de Verenigde Staten een nucleair bewapend Iran niet kunnen accepteren. Iran beweerde destijds dat zijn kernenergieprogramma alleen bedoeld was voor vreedzaam gebruik. Toch zijn er aanwijzingen voor Iran interesse uit het verleden Omdat de Verenigde Staten vóór 2003 over een atoombom beschikten, konden zij deze bewering niet zomaar aanvaarden.
Om de nucleaire deal veilig te stellen, mobiliseerden Obama en zijn nationale veiligheidsteam de wereld om de druk op Teheran te vergroten. De VS, de EU en andere bondgenoten hebben strafsancties ingevoerd. De VN-Veiligheidsraad volgde dit voorbeeld met een nieuwe ronde van sancties in juni 2010 waren die breed opgezet en nucleair programma gericht.
Deze sancties werkten: ze overtuigden Iran ervan om aan de onderhandelingstafel te komen. Om de technische bepalingen van een overeenkomst glad te strijken, hebben de Verenigde Staten vervolgens een team van hooggeplaatste diplomaten, nucleaire wetenschappers, advocaten en sanctie-experts samengesteld. Het was een buitengewone formatie van Amerikaanse patriotten en professionals. Het was een grote eer om in dat team te dienen.
Ons doel was om Iran een geleidelijke, omkeerbare verlichting van de sancties aan te bieden in ruil voor verreikende beperkingen op de nucleaire activiteiten van Iran. Om de hefboomwerking te maximaliseren, hebben we samengewerkt met andere landen, waaronder niet alleen Europese bondgenoten, maar ook Rusland en China. Het was maandenlang moeilijk, veeleisend en risicovol werk.
De inspanning werd beloond. Iran heeft substantiële beperkingen op zijn nucleaire activiteiten aanvaard, waaronder de export van ongeveer 98% van zijn voorraad verrijkt uranium uit het land. De toezeggingen van Iran waren daarom onderworpen aan invasief en permanent internationaal toezicht. Tegen het einde van de regering-Obama werkte de deal alle partijen voeren hun verplichtingen uit.
De abrupte terugtrekking van Trump uit de JCPOA in 2018 leidde tot het voorspelbare resultaat: het Iraanse nucleaire programma maakte een sprong voorwaarts en bevrijdde zich van de beperkingen van de deal.
Toen Trump in januari terugkeerde naar zijn ambt, lanceerde hij een overhaaste poging om over een nieuw akkoord te onderhandelen. Maar het vertoonde een opvallende gelijkenis met de deal die Obama onderhandelde, waarbij een nucleaire expert het raamwerk van Trump een “JCPOA ter grootte van een dollar.”
Op 12 juni verijdelde de Israëlische premier Netanyahu deze gesprekken met luchtaanvallen. Op 22 juni lanceerden de Verenigde Staten hun eigen aanvallen op Iraanse nucleaire installaties.
Troef hij lijkt overtuigd het probleem is nu opgelost. Maar wat zal het lot zijn van de tonnen verrijkt uranium die Iran heeft verzameld nadat Trump zich had teruggetrokken uit de JCPOA? Hoeveel Iraanse nucleaire infrastructuur blijft intact? Zal Iran ooit opnieuw invasieve internationale monitoring van zijn nucleaire activiteiten verwelkomen, zoals gespecificeerd in het JCPOA?
Om deze problemen op te lossen zal de regering-Trump het vervelende en moeilijke werk moeten doen van het uitvoeren van complexe onderhandelingen. Toespraken kijk oké NAAR weer oppakken volgende week.
Maar dit vereist een hoog niveau van technische expertise en diplomatieke bekwaamheid. En de timing kon niet slechter zijn, aangezien de cultuuroorlog van Trump en Elon Musk tegen de zogenaamde “Deep State” de gelederen van overheidsexperts wier steun van cruciaal belang was voor het bereiken van de JCPOA heeft uitgehold en gedemoraliseerd.
Deze trieste saga herinnerde me aan wat we verloren hebben in het Trump-tijdperk. De JCPOA was het product van effectieve, principiële Amerikaanse diplomatie, ondernomen in nauwe coördinatie met onze naaste bondgenoten. Het was een teamprestatie van talloze overheidsprofessionals en specialisten, allemaal gemotiveerd door patriottisme en een gevoel van missie, en opererend in een tijdperk waarin ze werden gevierd en niet werden gekleineerd. Het was een overwinning voor de dialoog en de diplomatie op gebrul en bommen.
Tien jaar geleden leverde deze aanpak resultaten op voor het Amerikaanse volk en de wereld. Ik maak me zorgen over wat er daarna komt.
