De Britse minister van Financiën Rachel Reeves (rechts) staat naast de Britse premier Keir Starmer (links) terwijl ze wordt toegejuicht na het houden van haar toespraak op de tweede dag van de jaarlijkse conferentie van de Labour Party in Liverpool, Noordwest-Engeland, 29 september 2025.
Oli-sjaal | Afp | Getty-afbeeldingen
Als politiek manoeuvreren een dans zou zijn, zou Labour een nieuwe leraar nodig hebben. De Britse premier Keir Starmer en minister van Financiën Rachel Reeves walsten met vier linkervoeten.
Ten eerste zinspeelde Reeves op het breken van de belofte van Labour door de inkomstenbelasting te verhogen – een moedige stap, die als noodzakelijk wordt beschouwd om een £ 30 miljard Zwart gat ($39,4 miljard).
Dan lijkt hij het met een dramatische pirouette te hebben gedaan het plan geheel verlatenblijkbaar gekozen voor een “mix” van kleinere opnames en bevroren drempels.
Wanneer is een U-bocht geen U-bocht?
Twee omwentelingen snel achter elkaar: één over de inkomstenbelasting, een andere over de zogenaamde ‘exit tax’ voor rijke Britten die het land verlaten.
Het heeft een naam nodig – en niet een naam waarover in de wandelgangen van het Parlement wordt gediscussieerd.
Een simpele U-bocht lijkt onvoldoende. Twee U-bochten? Is het een O-bocht: een schone cirkel terug naar waar we begonnen?
Maar het traject van Reeves is niet zo netjes. Dus misschien is dit een W-bocht: een zigzag van intentie, een begrotingskronkel op de politieke kaart. Vooruit, achteruit, zijwaarts: embleem van besluiteloosheid.
Maar bevat een eenvoudige brief alles? Spoiler, voor de doeleinden van dit artikel: nee, nee, dat is niet het geval.
Reeves veranderde niet zomaar van koers. Hij herhaalde, verdraaide en besprenkelde zijn strategie met zoetstoffen voor verschillende facties.
Het ene moment zien we de vastberadenheid van de Thatcherieten en de sleutelzinnen: “moeilijke keuzes” waarin “iedereen zijn steentje moet bijdragen”. Vervolgens zijn wij dat gezegd verwacht ‘een begroting voor groei waarin gelijkheid centraal staat’, waarbij grote belastingverhogingen worden opgeschort ten gunste van heimelijke bevriezing van de plafonds en gokbelastingen.
Het is minder een rechte lijn en meer een spiraal.
Dat brengt ons bij de echte metafoor: dit is geen U-bocht, O-bocht of zelfs een W-bocht. Het is een donut-turn – een glimmende cirkel van politieke beweging… met een gigantische beet en een gat in het midden, waardoor de markten en beleggers behoorlijk misselijk worden.
