Als je ziet dat collega’s hun baan verliezen, kunnen mensen zich raar voelen. Het is niet veel anders dan pijn. Als iemand een dierbare verliest, voel je bijna de spanning: mensen die zoeken naar de juiste woorden, in de hoop niets te zeggen ongevoeligen dan toch iets ongevoeligs zeggen. “Alles gebeurt met een reden.” “Ik ben op een betere plek.” Dat wil zeggen, ervan uitgaande dat condoleances worden gedeeld.
Velen van ons zijn daar geweest. Je wilt het niet overdrijven. Ik wil niet dat de persoon zich slechter gaat voelen. Ik snap het: sympathie tonen kan voelen als een mijnenveld. Hetzelfde gebeurt wanneer bedrijven het personeelsbestand inkrimpen; alleen het verlies is geen leven. Het is werkgelegenheid.
Als iemand wordt ontslagen, is dat een soort bedrijfsdood. De ene dag werk je samen met iemand, wissel je memes uit op Slack en overleef je dezelfde ontmoetingen de een na de ander. De volgende dag is hun bureau leeg, verschijnt hun Slack-foto in zwart-wit en stuurt hun e-mailaccount inkomende berichten door naar degene die hun verantwoordelijkheden heeft geërfd.
Ik heb aan beide kanten van deze situatie gestaan, als slachtoffer en als overlevende. Ik heb mensen het geluk zien ontsnappen aan het hakblok, bagatelliseren, afwenden of verdwijnen. Het is niet zo dat mensen wreed zijn. Ik voel me ongemakkelijk. Ontslagen herinneren ons eraan hoe weinig controle we hebben over onze banen. En in dat ongemak vergeten we dat de persoon voor ons een hele vervelende situatie doormaakt.
Ik herinner me dat ik bij een startup werkte in een opdrachtrol die na bijna een jaar abrupt werd stopgezet. Een kennis, een man genaamd Tyler, kwam langs mijn bureau om in te checken voor mijn laatste dag. Op de een of andere manier maakte hij mijn start voor hem: “We zijn al zo’n klein team, ik weet het niet Als ze verwachten van ons dat we al dit werk gedaan krijgen. Ik rolde met mijn ogen.
Een andere goedbedoelende collega toonde in ieder geval bezorgdheid. Maar nadat hij enkele loze platitudes had aangedragen (“Als de ene deur dichtgaat, gaat de andere open”), stelde hij een onbeantwoorde vraag: “Wat ga je doen?” Doen?” Ik wilde zeggen: “Ik weet het niet, Janice, ik eet waarschijnlijk onder stress een zak Oreo’s, word dronken in het weekend en scroll dan obsessief door LinkedIn naar mijn volgende baan”, maar ik beperkte me tot de eerste vier woorden.
Wat mij het meest pijn deed, waren collega’s die plotseling deden alsof ik besmettelijk was. Je zou denken dat ik in de ether was Energie de manier waarop deze mensen plotseling geesten werden. Je voelt die leegte, dat gebroken ritme van virtuele of echte interactie. Ik neem aan dat ze waarschijnlijk niet weten wat ze moeten zeggen, dus zeggen ze niets. Het is nog steeds raar.
Het punt is: het is niet zo moeilijk om jezelf voor te stellen aan iemand die plotseling zonder werk zit. Je hoeft hun situatie niet op te lossen; je hoeft ze alleen maar te laten weten dat je ze ziet. Vraag hoe het met ze gaat. Valideer hun gevoelens. Vertel ze iets wat je aan hen zult missen.
Je hebt geen motiverende toespraak nodig. Een simpel: ‘Dat is verschrikkelijk, het spijt me echt dat je met zoiets te maken hebt’, kan veel betekenen. In plaats van clichés als “Je snapt het!” bied uw aanwezigheid aan. “Als je wilt praten, ik ben hier” werkt perfect.
Wees specifiek over hoe u ondersteunend wilt zijn. ‘Laat het me weten als je iets nodig hebt’ gaat zelden verder dan lippendienst. Bied in plaats daarvan aan om vacatures die u tegenkomt te delen of breng uw nieuwe werkloze collega in contact met contacten bij bedrijven die mogelijk in de buurt zijn aannemen. Eventueel kunt u ook aanbieden om als referentie op te treden.
Deze tips zijn eenvoudig, maar mijn voormalige baas bij de bovenstaande baan deed iets kleins dat een heel eind kwam. Tijdens mijn laatste leiderschapsbijeenkomst maakte hij tijd vrij voor andere managers om vriendelijke woorden en afscheid te nemen. De een na de ander spraken ze over mijn kalmte onder druk, mijn grappige e-mails, dat ene project dat ik perfect heb uitgevoerd. Ik voelde me gewaardeerd. Het deed me denken aan de impact die ik in korte tijd heb gemaakt. Het herinnerde me eraan dat ik een aanwinst zou zijn bij mijn volgende optreden.
Toen ik de ontslagen van dichtbij zag, viel mij één ding op: de mensen die komen opdagen, maken een verschil. Het gaat niet om het hebben van de perfecte woorden. Het gaat om aanwezigheid. Banen komen en gaan. De titels veranderen. Maar hoe gaan we met elkaar om als dingen uit elkaar vallen? Dit is wat mensen zich het meest herinneren.
De enige zwarte man op kantoor wordt mede uitgegeven Levelman.com.
