Dit is werkelijk een ongekende situatie.
A Israëlisch Minister-president, midden in een proces dat al jaren aan de gang is, om genade vragen ook al is hij niet veroordeeld.
En hij doet het met de steun van de Amerikaanse presidentwiens goede wil – in tegenstelling tot de groeiende internationale veroordeling – nu centraal staat in het beleid van de Israëlische regering.
Benjamin Netanyahu hij houdt vol dat hij zal worden vrijgesproken, zelfs als het proces tot een conclusie komt.
Zijn stelling, uiteengezet in 111 pagina’s, is dat het proces een afleiding is die het nationale belang kan schaden en zijn vermogen om te regeren kan aantasten.
Hij beweert ook dat het onderzoek werd aangewakkerd door een kwaadwillige bedoeling om hem ‘koste wat het kost’ te beschuldigen, ondanks zijn decennialange publieke dienstverlening.
Maar er zullen anderen zijn die precies het tegenovergestelde beweren: dat de hele structuur van de gerechtigheid afhangt van het ter verantwoording roepen van mensen, hoe machtig ze ook mogen zijn.
Hoe, zul je vragen, kun je iemand vergeven die niet veroordeeld is? Welk precedent zou dit scheppen?
Wij weten het Donald Trump hij wil dat Netanyahu gratie krijgt, en heeft dat publiekelijk gezegd, waardoor president Isaac Herzog in een ongelooflijk moeilijke positie verkeert.
Hij zal zijn onafhankelijkheid willen demonstreren, en zijn adviseurs zijn zeker niet noodzakelijkerwijs aanhangers van Netanyahu.
Als president wordt van hem verwacht dat hij boven de strijd van de politieke partijen uitstijgt en zijn eigen beslissingen neemt.
Maar zal hij echt tegen Trump in willen gaan – de wil van de machtigste man ter wereld, die zulke cruciale diplomatieke steun aan Israël heeft aangeboden sinds hij weer aan de macht kwam?
En hoe snel zullen de algemene verkiezingen tot een einde komen, nu er over minder dan een jaar algemene verkiezingen plaatsvinden?
