Het bedrag van gebruik van elektrische datacenters in de Verenigde Staten de komende jaren wel het zou aanzienlijk moeten zijn. Maar regelmatig berichten van voorstellen voor nieuwe EN annuleringen dan voorzien Dat betekent dat het moeilijk is om precies te weten hoeveel datacenters er daadwerkelijk zullen worden gebouwd en hoeveel elektriciteit er nodig is om ze te laten draaien.
Als onderzoeker op het gebied van energiebeleid die dat wel heeft gedaan kostenuitdagingen bestudeerd geassocieerd met nieuwe infrastructuur voor openbare diensten, I weet dat onzekerheid een prijs heeft. In de elektriciteitssector is het de uitdaging van toezichthouders op staatsbedrijven beslissen wie welk deel van de kosten betaalt die gepaard gaan met het genereren en bedienen van dit soort operaties, soms breed gedefinieerd”grote lastcentra.”
Staten onderzoeken verschillende benaderingen, elk met sterke en zwakke punten en potentiële nadelen.
Een nieuw type klant?
Al jaren houden grote elektriciteitsklanten ervan textiel fabrieken EN raffinaderijen ze gebruikten genoeg elektriciteit om een kleine stad van stroom te voorzien.
Bovendien waren hun bouwtijden meer afgestemd op de ontwikkelingstijden van nieuwe elektrische infrastructuur. Als een bedrijf een nieuw bedrijf wilde bouwen textiel fabriek en het hulpprogramma dat nodig was om een nieuwe te bouwen gasgestookte elektriciteitscentrale om het te kunnen bedienen, zou de bouw van beide rond dezelfde tijd kunnen beginnen. Beiden zouden klaar kunnen zijn twee en een half/drie jaaren de textielindustrie zou de kosten kunnen gaan betalen die nodig zijn om haar te bedienen.
Moderne datacenters gebruiken een vergelijkbare hoeveelheid elektriciteit, maar kan worden gebouwd tussen negen en twaalf maanden. Om aan de verwachte vraag te voldoen moet de bouw van een nieuwe gasgestookte elektriciteitscentrale, of een zonnepark met batterijopslag, een jaar, misschien twee, beginnen voordat het datacenter wordt geopend.
Gedurende de verstreken tijd realisatie van de elektrische voedingvooruitgang op het gebied van de computertechnologie, inclusief zowel de mogelijkheden als de efficiëntie van soorten berekeningen kunstmatige intelligentie systemen vereisen. Beide factoren hebben invloed op de hoeveelheid elektriciteit die door een datacenter zal worden gebruikt ooit gebouwd.
Technologische, logistieke en planningsveranderingen zorgen ervoor dat er veel onzekerheid bestaat over hoeveel elektriciteit een datacenter uiteindelijk zal gebruiken. Het is dus erg moeilijk voor een nutsbedrijf om te weten hoeveel opwekkingscapaciteit hij moet gaan bouwen.
Beheer ontwikkelingsrisico’s
Deze onzekerheid kost geld: het kan zijn dat je al vroeg een energiecentrale bouwt, maar er later achter komt een deel of de gehele capaciteit is niet nodig. Of er wordt geen energiecentrale gebouwd en er verschijnt een datacenter, concurreren om een beperkt elektriciteitsaanbod.
Hoe dan ook zal iemand moeten betalen, hetzij voor de overcapaciteit, hetzij voor de stijging van de prijs van de beschikbare energie. Er zijn drie mogelijke groepen die kunnen betalen: nutsbedrijven die elektriciteit leveren, datacenterklanten en de rest van de klanten van het systeem.
Nutsbedrijven hebben er echter grotendeels voor gezorgd dat hun risico minimaal is. Hieronder de meeste staatsprocessen voor de regulering van openbare dienstenStaatsambtenaren beoordelen de bestedingsvoorstellen van nutsbedrijven om te bepalen welke kosten aan klanten kunnen worden doorberekend. Dit omvat bedrijfskosten zoals salarissen en brandstofkosten, maar ook kapitaalinvesteringen, zoals nieuwe energiecentrales en andere apparatuur.
Toezichthouders onderzoeken doorgaans of de voorgestelde kosten nuttig zijn bij het verlenen van service aan klanten en redelijk zijn voor het bedrijf dat verwacht dat deze kosten in rekening zullen worden gebracht. Nutsbedrijven zijn zeer zorgvuldig geweest bij het verschaffen van bewijsmateriaal aan de toezichthouders over de kosten en effecten van voorgestelde datacenters om te rechtvaardigen dat de kosten van voorgestelde investeringen in nieuwe energiecentrales worden doorberekend aan wie de klanten ook zijn.
Het wordt daarom aan de toezichthouders overgelaten om de kosten eerlijk te verdelen over potentiële datacenterklanten en de rest van de belastingbetalers, inclusief woningen en bedrijven. In verschillende staten speelt dit anders uit.
Kentucky’s benadering van nut
Kentucky probeert de vraagonzekerheid voorwaardelijk aan te pakken goedkeuring van twee nieuwe, op aardgas werkende generatoren in de staat. De nutsbedrijven, Louisville Gas & Electric en Kentucky Utilities, moeten echter aantonen dat dergelijke faciliteiten daadwerkelijk nodig zullen zijn en gebruikt zullen worden. Maar het is onduidelijk hoe ze dat konden doen, vooral gezien de tijd die ermee gemoeid was.
Laten we bijvoorbeeld zeggen dat het nutsbedrijf een overeenkomst of zelfs een contract heeft met een nieuw datacenter of een andere grote klant. Dit zou voor de toezichthouder voldoende bewijs kunnen zijn om klanten in rekening te brengen voor de kosten van het bouwen van een nieuwe energiecentrale.
Maar het is onduidelijk wat er zou gebeuren als het datacenter niet wordt gebouwd of veel minder stroom nodig heeft dan verwacht. Als het bedrijf geen geld kan krijgen van het datacenterbedrijf omdat het klanten factureert op basis van daadwerkelijk gebruik, laat dat de gewone consument in de steek.
“Sterkte van de vraag” en de kredietgarantie van Ohio
In Ohio heeft het grote energiebedrijf AEP een specifiek datacenter-tariefplan en andere grote elektriciteitsklanten. Eén element, de “demand ratchet” genoemd, is bedoeld om de maandelijkse onzekerheid over het elektriciteitsverbruik van datacenters te verzachten. Uw maandelijkse datacenterfactuur is gebaseerd op de vraag van de huidige maand of op 85% van de hoogste maandelijkse vraag van de afgelopen 11 maanden, afhankelijk van welke van de twee het hoogst is.
Het voordeel is dat het bescherming biedt tegen een datacenter dat de ene maand enorme hoeveelheden elektriciteit verbruikt en de volgende maand heel weinig, wat anders zou resulteren in een veel lagere factuur. De ratel zorgt ervoor dat het datacenter een aanzienlijk deel van de kosten voor de levering van voldoende elektriciteit betaalt, zelfs als het er niet zoveel van verbruikt als verwacht.
Deze beperking bevriest effectief de betalingen aan datacenters voor twaalf maanden, maar toezichthouders mogen van het centrum een langere inzet verwachten. De Florida Utilities Regulatory Authority deed dit bijvoorbeeld goedgekeurd A overeenkomst dit zou vereisen dat een datacenterbedrijf 70% van de vraag zou betalen die in het volledige elektriciteitscontract is overeengekomen, zelfs als het bedrijf de energie niet zou gebruiken.
Een ander aspect van de aanpak van Ohio richt zich op het risico van veranderende bedrijfsplannen of technologie. AEP verlangt een kredietgarantie, zoals een aanbetaling, letter of credit of betalingsgarantie van het moederbedrijf, gelijk aan 50% van de minimale contractuele factuur van de klant. Hoewel dit in theorie het risico voor andere klanten vermindert, roept het ook zorgen op.
Een nutsbedrijf kan bijvoorbeeld uiteindelijk niet rechtstreeks contracten ondertekenen met een groot, bekend en rijk technologiebedrijf, maar met een dochteronderneming met een meer algemene naam (stel je zoiets voor als ‘Westside Data Center LLC’), dat exclusief is opgericht om een datacenter te bouwen en te exploiteren. Als de datacenterplannen of de technologie veranderen, kan het filiaal faillissement aanvragen, waardoor andere klanten de resterende kosten moeten dragen.
Benut kracht in flexibiliteit
Een belangrijk voordeel van dit nieuwe type klanten is dat ze extreem wendbaar zijn hoe ze het gebruiken elektriciteit.
Als datacenters dat kunnen verdienen geld op basis van hun flexibiliteitNet als in Texas kan een deel van deze winst worden teruggegeven aan andere klanten die het risico van de investering deelden. Een soortgelijk mechanisme is in Missouri wordt geïmplementeerd: Als het bedrijf extra geld verdient aan grote klanten, vloeit 65% van die hogere omzet terug naar andere klanten.
Het Amerikaanse elektriciteitssysteem ondergaat veranderingen, maar niemand weet precies hoeveel. De methoden waarmee staten de kosten van deze onzekerheid proberen te verdelen variëren, maar het cruciale element is het begrijpen van elkaars sterke en zwakke punten om een systeem te creëren dat eerlijk is voor iedereen.
Theodore J. Cury is directeur energiestudies bij de Universiteit van Florida.
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd van Het gesprek onder een Creative Commons-licentie. Lees de origineel artikel.
