Om 22.24 uur, terwijl hij zijn tanden aan het poetsen was, ging de telefoon van mijn man.
Het is geen noodgeval. Niemand bloedt. Er staan geen gebouwen in brand. Het is een e-mail die begint met de woorden: “Ik ben net op de terugweg.”
In Frankrijk zou dit illegaal zijn. Of in ieder geval diep afgekeurd. Sinds 2017 profiteren Franse werknemers in bedrijven met meer dan 50 werknemers van het recht om de verbinding te verbreken, beschermd door de wet. Dit betekent dat werkgevers niet van werknemers kunnen verwachten dat ze buiten werktijd op e-mails of berichten reageren. Een soortgelijk beleid bestaat in heel Europa, inclusief Spanje, België en Griekenland.
Ondertussen gaan we in Amerika terug voor het slapengaan.
{“blockType “creator-network-promo”, data”:{“mediaUrl”:https://images.fastcompany.com/image/upload/f_webp,q_auto,c_fit/wp-cms-2/2015/08/erikaaslogo.png”, “headline” “Meisje, luister: een gids voor wat er echt toe doet”, “description “Ericka duikt in de hitte van het moderne moederschap, uitdagend het idee dat de persoonlijke identiteit moet worden opgeofferd op het altaar van het ouderschap “,”substackDomain”:https://erickasouter.substack.com/”,”colorTheme”:blue”,”redirectUrl””}}.
Het land dat ‘altijd aan’ veranderde in een persoonlijkheidskenmerk
In theorie houden Amerikanen van vrijheid. Kortom, het lijkt erop dat we liefhebben productiviteit zelfs meer.
Historisch gezien werken we niet alleen, we identificeren ons met ons werk. We scheppen op over het feit dat we worden geslagen. Onze excuses voor de feestdagen. We dragen burn-out als een welverdiende Miss America-kroon. De onuitgesproken regel is duidelijk: als je niet bereikbaar bent, meen je het niet.
Ik heb door de jaren heen honderden werkende ouders geïnterviewd, en één ding komt voortdurend naar voren: het is niet alleen de werkdruk die hen verplettert, maar ook de verwachting ervan. De constante, lichte angst dat er elk moment een e-mail kan binnenkomen. Dat hun baas ‘misschien maar één ding nodig heeft’. Stilte kan worden geïnterpreteerd als luiheid.
Het werk houdt nooit op. Het is als het constante achtergrondgeluid van ons persoonlijke leven.
Amerika’s liefdesrelatie met de snelle cultuur (en waarom we dit niet kunnen stoppen)
Hier is de ongemakkelijke waarheid: we tolereren de druktecultuur niet alleen, we belonen het ook.
Wij promoten mensen die het snelst reageren. Wij prijzen degenen die ‘boven en buiten gaan’. We straffen in stilte degenen die hun tijd beschermen, vooral vrouwen en ouders. Vooral moeders.
De verbinding verbreken wordt in Amerika niet als gezond gezien; het wordt als riskant gezien.
En dit is het verschil tussen ons en Europa. In Frankrijk is het afsluiten van de verbinding een recht van werknemers. In de Verenigde Staten is het een persoonlijke grens waarover je beleefd moet onderhandelen zonder iemand die belangrijk is te storen. Succes.
De mythe dat beschikbaarheid gelijk staat aan waarde
Een van de grootste leugens van modern werk is dat reactievermogen gelijk staat aan betrokkenheid.
Maar studie na studie bewijst het tegendeel. Constante beschikbaarheid leidt tot burn-out, cognitieve vermoeidheid, slechtere besluitvorming en verminderde creativiteit. Als je hersenen nooit worden uitgeschakeld, werken ze niet beter; het werkt slechter.
Toch zijn we hier. Beantwoord e-mails vanaf de zijlijn van het voetbalveld en ontspan voordat u naar bed gaat. We hebben het vermogen om onderbroken te worden omgezet in een verkoopbare beroepsvaardigheid.
Zou het recht om de verbinding te verbreken hier ooit kunnen werken?
Juridisch? Misschien. Cultureel? Dit is een hogere hindernis. Omdat Amerika’s weerstand tegen ontkoppeling niet alleen over logistiek gaat. Het gaat over identiteit. Werk is niet alleen wat we doen; het is wie we zijn. Voor velen van ons, vooral in een angstaanjagend precaire economie als de onze, voelt bereikbaarheid als baanbescherming.
Totdat we veranderen wat we belangrijk vinden, zal geen enkel beleid ons volledig kunnen redden.
Het recht om de verbinding te verbreken zou in Amerika alleen werken als we ophouden met het verwarren van uitputting met ambitie en beschikbaarheid met waarde.
Hoe zou echte vooruitgang er eigenlijk uitzien?
Ik ben er niet zeker van of wetgeving voldoende is voor een cultuurverandering. We zullen leiders nodig hebben die grenzen stellen in plaats van martelaarschap. Waarbij bedrijven de productie meten in plaats van de online status. Met werkplekken die begrijpen dat rust niet de vijand van succes is; het is de brandstof.
En misschien, heel misschien, zou het beginnen met het weerstaan van de drang om ‘terug te gaan’ naar 22.24 uur. De Fransen hebben hier een uitdrukking voor: leven. Het is het deel van het leven dat zich afspeelt na het werk. In Amerika noemen we het onhaalbaar en we weten nog steeds niet zeker of dat wel mag.
{“blockType “creator-network-promo”, data”:{“mediaUrl”:https://images.fastcompany.com/image/upload/f_webp,q_auto,c_fit/wp-cms-2/2015/08/erikaaslogo.png”, “headline” “Meisje, luister: een gids voor wat er echt toe doet”, “description “Ericka duikt in de hitte van het moderne moederschap, uitdagend het idee dat de persoonlijke identiteit moet worden opgeofferd op het altaar van het ouderschap “,”substackDomain”:https://erickasouter.substack.com/”,”colorTheme”:blue”,”redirectUrl””}}.
Nieuwsbron
